Zulke opeenvolgende rapportages kunnen elkaar versterken, maar soms is het gevolg ervan juist averechts. De lezer wordt er moe van. Of, erger, hij neemt het alarmsignaal niet meer serieus. Dan is het niet moeilijk meer om een reeks kritische vragen te stellen. Christenvervolging, hoe meet je dat? Hoe weet je of die slachtoffers het niet zelf uitgelokt hebben? Is zo’n rapport meer dan een nietje door een stapel bijeengeschraapte incidenten? Wat maakt geloofsvervolging erger dan ander onrecht en gewone criminaliteit? En kruipen christenen niet te snel in de slachtofferrol? Ook moslims en atheïsten worden immers vervolgd? Is het doel van die clubs niet gewoon het genereren van aandacht of bedelen om geld? En, zit er niet veel nepnieuws bij die verhalen van martelingen?

Wie zo redeneert, maakt een paar cruciale denkfouten. Natuurlijk zit er kaf onder het koren, maar er mag geen twijfel over bestaan dat geloofsvervolging een omvangrijk probleem is dat met name christenen treft. Begin mei stelde de Britse overheid in een rapport: „De ongemakkelijke waarheid is dat de overgrote meerderheid van vervolgde gelovigen christenen zijn: 80 procent.” De atmosfeer van politieke correctheid, zo stellen de onderzoekers, leidt tot doofpotgedrag. Deze vervolgde christenen horen ook nog eens bij de armste mensen van de planeet. En dat alles staat in schril contrast met de media-aandacht voor aanslagen op moskeeën.

Een tweede denkfout is dat christelijke politici en instituten die hier aandacht voor vragen, dit doen om zielig te doen en om nieuwe kruistochten aan te wakkeren. Het tegendeel is waar. Ze willen mensen bewust maken van wat er gaande is. Ook proberen ze te ontsnappen aan een politieke correctheid die wel veel aandacht heeft voor het vervolgen van moslims, maar in bedekte termen schrijft of spreekt over aanslagen op christenen. Soms begrijpelijk, omdat in ons werelddeel de christelijke cultuur nog steeds een belangrijk fundament is onder de maatschappij. En dan voelt het al snel gênant te zeggen dat, bezien op wereldschaal, juist christenen de meest vervolgde geloofsgroep zijn.

Christenvervolging heeft de aandacht van de politiek, juist in het vrije Westen, nodig. Omdat christenen hun broeders en zusters hebben te steunen. In gebed, maar niet minder met de daad. In de zekerheid dat, ondanks alles, God Zijn plan met de christelijke gemeente wereldwijd tot uitvoering brengt. Dat is geen dooddoener. Maar het is wel een onwankelbare belofte waarop christenen, vervolgd of vrij, pleiten mogen.