Een afbeelding van een groeiende baby in de baarmoeder, laat de organisatie zien. En een plaat van een geaborteerd kind – uit elkaar getrokken. „Zo is mijn baby ook aan haar einde gekomen”, vertelt Van der Wende, die als twintiger een abortus onderging. „Ik kan de tijd niet meer terugdraaien, maar gun vrouwen de kennis voor ze een onomkeerbaar einde aan het ongeboren leven maken.” Haar club gaat anders te werk dan Schreeuw om Leven en Stirezo.

Waarom zo shockerend?

„Er zijn geen woorden voor. Wij laten de realiteit zien, geven puur objectieve informatie. We zullen nooit een leus als ”Abortus is moord” op een spandoek zetten. We staan in stilte met de foto’s. Het oordeel laten we aan de kijker over. Dit is het laatste moment voordat het leven van de baby beëindigd wordt. Het gaat ons om mensenrechten.”

Zulke vreselijke beelden nodigen toch niet uit tot een gesprek?

„Wij staan op afstand en stappen niet rechtstreeks op vrouwen af. Dat kan bedreigend zijn als dat met een groep gebeurt. Ik zou dat zelf ook niet prettig vinden. Bovendien: één beeld zegt meer dan duizend woorden. En als een vrouw deze beelden liever niet ziet, kan ze omlopen of wegkijken. Onderweg passeert ze al waarschuwingsborden: ”Let op! Abortusbeelden verderop”.”

Hoe reageren vrouwen?

„Soms stormen ze naar binnen – de blik op oneindig. Een enkele vrouw reageert fel. Velen kijken, nemen de beelden in zich op. De een is erg geraakt en wordt verdrietig, de ander kwaad. We doen het uit liefde voor hen en voorkomen dat vrouwen later spijt krijgen. De wereld moet weten wat er in de klinieken gebeurt.”

Ziet u ook gebeuren dat zij zich bedenken?

„Daarvoor doen we het niet vaak genoeg – tot nu toe op vijf plekken. Ons primaire doel is niet om bij klinieken te staan. We werken vooral aan meer bewustwording via internet en op straat, waar we regelmatig campagnes houden.”

Wat vindt u van de aanpak van andere prolifeorganisaties?

„Alles wat gedaan wordt om te voorkomen dat het ongeboren leven eindigt is goed. Ik bewonder Er is hulp en Stirezo om hun dapperheid en moed. Geweld keuren wij af.”

Zijn vrouwen niet meer gebaat bij een gesprek over hulp?

„Je hoeft het gesprek niet aan te gaan. Beelden spreken voor zich. Als vrouwen willen, kunnen ze hulp krijgen. Onze naam staat op de borden. En als we daar staan, kunnen ze ons ook benaderen.”