Het boek ”Gevangene nummer 1”, dat het leven van Wurmbrand en zijn vrouw beschrijft, wordt vrijdagavond gepresenteerd. Ook verschijnt een docudrama over de Roemeense predikant. Richard Groenenboom, woordvoerder van Stichting De Ondergrondse Kerk (SDOK), vertelt bij de presentatie bij Driestar educatief in Gouda over het leven van Wurmbrand.

Uitgever Wim Kranendonk van De Banier geeft een indruk van zijn ervaringen met Wurmbrand. Hij heeft de predikant horen spreken toen hij twaalf jaar oud was.

Wie was Wurmbrand?

Groenenboom: „Wurmbrand was een Roemeense predikant die vanwege zijn christelijke overtuiging veertien jaar lang gevangen gezeten heeft. Nadat hij vrijgekomen was, vertelde hij overal in de wereld over het lijden van christenen onder het communisme. Zo kon hij de stem van de vervolgde kerk zijn. Hij was oprichter van de christelijke organisatie Voice of the Martyrs en sprak regelmatig in Nederland over christenvervolging.”

Wat heeft SDOK met Wurmbrand?

„Wurmbrand is de grondlegger van ons werk. Doordat mensen geïnspireerd waren door zijn boodschap, is het initiatief genomen om SDOK op te richten. De missie van Wurmbrand inspireert ons ook vandaag nog. We willen de stem zijn van vervolgde christenen en naast hen staan met praktische steun. Dit doen we samen met veel zusterorganisaties die uit het werk van Wurmbrand zijn ontstaan. Onze Amerikaanse zusterorganisatie Voice of the Martyrs heeft vorig jaar een Engelstalig boek en een film op de markt gebracht over het leven van Wurmbrand en zijn vrouw. SDOK heeft het boek laten vertalen en de film in het Nederlands laten ondertitelen. Het boek beschrijft het leven van de Roemeense predikant uitgebreid, ook zijn overgang van het atheïsme naar het christendom. De docudrama zoomt vooral in op de periode van zijn gevangenschap.”

Wat heeft Wurmbrand ons nu nog te zeggen?

„Voor de ingang van ons kantoor hangt een bord met een citaat van Wurmbrand: „Het is verschrikkelijk om in de gevangenis te zitten maar veel erger is het om in vrijheid te slapen.” Wurmbrand wilde mensen wakker schudden. Hij getuigde van Gods aanwezigheid in de gevangenis. Hij bad voor zijn vijanden en getuigde van de liefde van Christus. Door dat getuigenis zijn velen tot bekering gekomen. Zulke dingen maak ik nóg mee bij vervolgde christenen. Ik ontmoette een voorganger in Pakistan die het Evangelie met moslims deelde en die afgelopen jaar drie keer moest verhuizen omdat het te gevaarlijk voor hem werd. Hij zei: „Soms is het moeilijk om van de moslims om me heen te houden. Maar ik blijf voor hen bidden en dan ga ik vanzelf weer van hen houden.””

Moeten Nederlandse christenen zich afvragen wat hun te doen staat bij vervolging?

„Het is verstandiger om ons af te vragen of wij bereid zijn om Christus te volgen in onze situatie, bijvoorbeeld of wij tijd hebben om wat voor de kerk te doen. Als je in het kleine niet trouw bent, hoe kun je het dan in het grote zijn?”