In de inleiding gaat auteur Dominic Utton allereerst in op de vraag wat de aanleiding tot het schrijven van zijn boek is. „Als we niet een vochtinbrengende crème moeten gebruiken, moeten we ons verdiepen in kleurstalen, een peeling ondergaan of sierkussentjes kopen. Het gevaar dreigt dat we ook onze laatste X-chromosoom verliezen. En nu hebben ze het ook nog op onze voeding voorzien: kleine porties, vetarme alternatieven, quinoa om eens lekker bij uit te huilen. Wat is er gebeurd met mannen die eten als… mannen?”

Om een krachtig statement tegen deze „metroseksuele krachten” te maken, komt Utton dus met kost voor kerels. Wat dat is? „Het gaat over koolhydraten. Het gaat over vlees. Over fatsoenlijke porties. En het gaat over smaak: echte smaak, dus kruidig, pikant, krachtig, met pit.”

Vervolgens volgt er een lofzang op dubbeldikke hamburgers en een reuzenpizza. Met die fatsoenlijke porties lijkt het wel goed te zitten. De leus ”Hongerstillende maaltijden” op de cover klopt helemaal. Over het aantal calorieën, gezondheid en duurzaamheid wordt -uiteraard- met bijna geen woord gerept.

(Stok)broodje gehaktbal

Het kookboek -in de vorm van een conservenblik- is opgedeeld in vier hoofdstukken: ”Snack Attack”, ”Vullende Maaltijden”, ”Kolossale Desserts” en ”En nu het echte werk”. Ze bevatten recepten voor onder andere dubbel gebakken frieten, bierwafels met ham en kaas, hotdogs, gevulde kip fajitas en ribstuk met mierikswortelcrème, chocoladeroomtaart met een tic, koekjesijstaart en bieramisu.

De recepten zijn duidelijk gebaseerd op de gedachte dat mannen hun portie niet gauw te groot vinden. Bij het recept voor een broodje gehaktbal luidt de extra tip: „Pak het nog groter aan door het pistoletje te vervangen door een stokbroodje. Daar kun je nog meer gehaktballen in kwijt.”

De recepten zijn overzichtelijk opgeschreven: links de ingrediëntenlijst, daarnaast de werkwijze in stappen, rechts een foto van het uiteindelijke gerecht, met kleinere foto’s als verduidelijking van de tussenstappen, en erboven een ietwat evolutionaire aanduiding van de moeilijkheidsgraad, die bij de meeste gerechten niet al te hoog is. Dat blijkt ook uit de online recensies van het boek. „Lekkere recepten die over het algemeen eenvoudig te maken zijn” is de teneur.

Naast de receptenpagina’s bevat het boek pagina’s met - min of meer ludieke - tips. Om zelf bier te brouwen, bijvoorbeeld. De tekst bij dat thema is niet heel erg ludiek: dat bier „hét bewijs is dat God van mensen houdt”, nou, nee.

Dan is het advies om te bewegen na een voedzame mannenmaaltijd leuker: „Er is een klein nadeel verbonden aan het wegwerken van al die koolhydraatrijke, proteïnerijke, stevige (vlees)gerechten. Sommigen beweren dat je regelmatig moet bewegen om bij een dergelijk voedingspatroon een beetje in proportie te blijven. Dan zeggen wij: „Kom maar op. Jezelf in het zweet werken kan absoluut geen kwaad (zolang je het niet overdrijft).”” Waarna de auteur vier work-outs noemt: opdrukken, lunges, squats en crunches.

Hiermee erkent Utton dat de meeste recepten in dit kookboek niet al te gezond zijn. Om het met de woorden van een online recensent te zeggen: „Met een gemiddeld recept eruit kun je weliswaar een straat naar de hartafdeling helpen, maar er zitten leuke ideeën bij en het is aardig gemaakt.”

Volgens Utton hoef je dankzij zijn boek bij een volgend bezoek van je vrienden niet naar „de macrobiotische yoghurtdip met konijnenvoer” te grijpen: „Je bent een man, je moet nu ook nog gaan eten als een man.”

Mede n.a.v. ”Kost voor kerels. Recepten voor echte mannen”, door D. Utton; uitg. Rebo Productions, Noordwijkerhout, 2015; ISBN 9781472374738; 128 blz; 6,99 euro.