Inmiddels lijkt het erop dat deze gedragsregel zijn langste tijd heeft gehad. Mede door de sociale media ligt het nieuws, ook het schandaalnieuws, op straat. Was een affaire voorheen voer voor de roddelbladen, nu wordt het nieuws verpakt in bits en bites en kan iedere gebruiker van moderne media er desgewenst van smullen. Dan wordt het moeilijk voor serieuze bladen om er helemaal het zwijgen toe te doen.

Een andere factor is het effect van de MeToo-beweging. Daardoor zwijgen personen die in het verleden last van het opdringerig gedrag van een ander hebben gehad niet langer. De wereld van het amusement, de kerk en inmiddels ook de Haagse politiek merken dat.

Deze week stapte het VVD-Kamerlid Ten Broeke op na een publicatie over ongepast gedrag, enkele jaren geleden, tegenover een jongere fractiemedewerkster. Dat nieuws was nog maar net bekend toen een duo-raadslid voor D66 uit Drenthe meedeelde op te stappen vanwege het rumoer rond een relatie met haar partijleider Pechtold die op pijnlijke wijze beëindigd zou zijn.

Binnen de journalistiek is de discussie of dit soort berichten wel of niet naar buiten moet worden gebracht. Het argument is dan dat privé ook privé moet blijven en –belangrijker– dat wanneer men hier aandacht aan geeft er dan binnen de kortste keren geen bekwame volksvertegenwoordigers of ministers meer te vinden zijn. Bovendien, zo argumenteert men, niemand is brandschoon.

Dat laatste is zeker waar. Wie is zonder zonde? Wie maakt nooit fouten? Elk mens heeft bladzijden in zijn levensboek die hij of zij betreurt. En politici zijn gewoon mensen, net als elke andere burger.

Het is daarom ook misplaatst om met gretigheid te graven in het verleden van politici om maar ergens een schandaal te vinden. En even misplaatst is het om daar als burger al gniffelend kennis van te nemen.

Maar het argument dat een politicus privé kan doen en laten wat hij wil, is onterecht. Een politicus heeft een voorbeeldfunctie. Hij moet voorzichtig handelen en wandelen. Affaires knagen aan zijn gezag.

Het is tekenend dat het argument om er het zwijgen toe te doen vooral gebruikt wordt als er sprake is van buitenechtelijke affaires, maar niet als de bewindsman zijn belastingaangifte onzorgvuldig invult, of als hij zijn kinderen mishandelt. Terecht als dit laatste aan de kaak wordt gesteld. Maar even terecht is het dat er kritiek komt wanneer op welke manier dan ook aan het licht komt dat hij het niet zo nauw neemt met huwelijkstrouw. Ook dat zegt immers iets over zijn integriteit.

Hoofdredactie