Column (ds. J. Belder): Onrecht
De fiscus laat ons graag zo veel mogelijk belasting betalen. Niet de grote multinationals, die worden ontzien, getuige de afschaffing van de dividendbelasting en de verlaging van de winstbelasting. De rente op particuliere spaartegoeden blijft weer wel belast. Nog onrechtvaardiger is de belastingdruk op eenverdieners. Mannen en vrouwen zullen betaald werk verrichten, desnoods met dwang en strafmaatregelen.
In korte tijd vond er een omslag plaats van arbeidsverbod voor gehuwde vrouwen naar arbeidsplicht. Onder het mom van ”emancipatie”. De niet verdienende partner moet het bezuren. Ook al besteedt die veel uren aan vrijwilligerswerk of mantelzorg. Zelfs als de vrouw betaalde arbeid verricht en manlief het huishouden bereddert. Emancipatie op z’n best, zou je denken. Wacht! „Het is niet aan de staat om te bepalen hoe mensen hun leven inrichten”, aldus hoogleraar algemeen staatsrecht mr. J. M. H. F. Teunissen vorig jaar in Trouw. Hij bepleitte een „levensvormneutraal belastingstelsel” en sprak van „schending van het gebod van gelijke behandeling en van fundamentele mensenrechten, zoals de vrijheid van de inrichting van het gezinsleven.”
In het RD van 21 februari schreef hij dat het verschil tussen een- en tweeverdienersgezinnen nergens groter is dan in Nederland, terwijl wij ook al behoren tot de landen met een relatief hoge belastingdruk. Eenverdieners met kinderen betalen tot bijna zes keer meer belasting dan een tweeverdienersgezin met hetzelfde gezinsinkomen. Die ongelijkheid werd ingezet in onder Balkenende IV en werd daarna steeds groter, volgens het CPB-rapport ”Eenverdieners onder druk”. Binnen de EU zijn we koploper in het benadelen van die groep.
CU-kamerlid Bruins blijft naar eigen zeggen knokken voor de eenverdiener, „óók in het kabinet” (RD 15-2), waaraan zijn partij deelneemt. Vorige week boog de Tweede Kamer zich over de door SGP en SP ingediende motie die het kabinet vraagt op korte termijn echt iets te doen aan de fiscale ongelijkheid tussen een- en tweeverdieners. Er was ruime bijval. Niet van CU en CDA, vanwege afspraken in de coalitie. Trouw kopte: ”Kabinet zet zich niet in voor eenverdieners”. Een politieke keuze. Evenals die voor een langgerekt zwangerschaps- en moederschapsverlof, een tiendaags vaderschapsverlof en afschaffing van de dividendbelasting. CU en CDA zullen aanvoeren al het mogelijke te doen voor de eenverdiener. Maar kan een politicus –en zeker een christenpoliticus– leven met dit onrecht? Mij kwam de gelijkenis van de onrechtvaardige rechter uit Lukas 18 in gedachten. En tja…, wie de schoen past trekke hem aan.
