„Hij Die Israël verstrooid heeft, zal hem weder vergaderen en hem bewaren als een herder zijn kudde.”

Eeuwenlang heeft er in de kerken van Christus een vreemde en in mijn ogen niet te rechtvaardigen manier van omgaan met het woord Israël bestaan. Het is uitgelegd in vele passages van de psalmen en de profeten alsof het uitsluitend ging om heidense gelovigen.

Zijn er geen beloften die aan Israël ontstolen zijn? Mensen hebben voortdurend te horen gekregen dat deze beloften bestemd zijn voor christelijke heiligen. Zijn er niet vele glorierijke beloften waarvan gezegd wordt dat ze voor vervulling gereed liggen voor Israël? Altijd is er aan de mensen verteld dat ze de overwinningen en de triomfen van het Evangelie in de kerken beschrijven.

Er zijn hiervoor bewijzen te over en dus behoef ik er geen aan te halen. Er is geen mens die de enorme overdaad aan commentaren en populaire gezangen kan lezen zonder besef te hebben of te krijgen van dit systeem van uitleg waar ik het nu over heb. Ik heb lang tegen dat systeem geprotesteerd en ik hoop dat te blijven doen, zolang ik leef. Ik ontken niet dat Israël een bijzonder typerend volk was en dat Gods verhouding met Israël bedoeld was om de verhouding tussen God en Zijn gelovig volk over de hele wereld te symboliseren. De geestelijke waarden, die in de profetie staan opgetekend ten aanzien van de Israëlische harten, kunnen ook toegepast worden op de harten van de heidenen.

J. C. Ryle, predikant te Stradbroke (”Profetie en gebed voor de bekering van Israël”, 1879)