Dries is verzot op fietsen. „Mijn man en ik hebben samen dertien verschillende fietsen. Voor elke situatie één. ’s Ochtends kijk ik op Buienradar en kies een fiets.” Met haar mountainbike is ze jarenlang –3 kilometer dwars door het bos– naar haar paard gefietst. Met een gewone fiets zou ze 15 kilometer moeten maken.

Rugproblemen dwongen haar in 2004 om op een ligfiets over te stappen. „Dankzij mijn velomobiel ben ik weer zelfstandig mobiel.” Het comfort van een driewielige, dichte ‘banaan’ van carbon spreekt haar aan. „Het is relaxed en je zit droog. Ik heb geen last van wind en regen.” Behalve een velomobiel –5000 tot 8000 euro– heeft Dries onder andere een tweewielige, open roeifiets en een driewielige, open trike.

Dries rijdt meestal zo’n 25 km/uur. Boven de 30 km/uur rijdt ze alleen als het verkeer het toelaat. Vooral op stille wegen in de polder. „Ik pas me aan. Een snorscooter rijdt ook zo snel, maar dat vindt niemand hard.” Lage ligfietsen zijn wel minder zichtbaar, weet ze. „Daar houd ik rekening mee.”

Een banaanfiets heeft een hoog geitenwollensokkengehalte. „Het zijn inderdaad vaak eigenwijze mensen die voor een ligfiets kiezen. Je moet van de geijkte paden durven afwijken.” Eén ding is echter zeker. „Ik draag geen geitenwollensokken.”

Onderweg krijgt ze wisselende reacties. „De een vindt het geweldig, een ander vindt het een rotding.”

serie Mijn vervoermiddel

Wie? Marloes Dries

Wat? medewerkster dierenartsenpraktijk, gebruiker van drie soorten ligfietsen

Woonplaats? Putten