Je toonde de plekken waar gedeald werd, de roosters waartegen daklozen sliepen. Tegenwoordig gebeuren deze dingen meer verborgen. Drugs zijn telefonisch te bestellen. Het gebruik ervan vindt plaats achter de voordeur. De gemeente heeft de problematiek uit de stad verbannen en geeft boetes aan types als jij.

Je vertelde van de rauwe werkelijkheid van jouw bestaan. Van je vriendin, 29 jaar en 29 kilo. Overleden aan een overdosis. Hoe je haar afleverde in het ziekenhuis. Twaalf uur later was ze overleden… Dat je een tweede vriendin de deur wees vanwege haar verslaving. Want, zei je, gebruikers hebben alleen oog voor zichzelf. Dat de winter verschrikkelijk is voor jouw milieu. Van de honderd kennissen van jou laten er dan zeker vijftien het leven. Je vertelde het schijnbaar emotieloos. Je moet blijkbaar je gevoelens goed verstoppen om in deze wereld te kunnen overleven.

Overleven, dat wilde jij. Je geschiedenis is vol van eenzaamheid en pijn. In jullie behoudende refogezin ontbrak de liefde. Het draaide er om regels. Jij liep er al vroeg op vast, haakte af, trok je eigen spoor. Drugs gingen een rol spelen in je leven. Daardoor kwam je in het criminele circuit terecht. Diefstal, geweldsdelicten, je hebt in verschillende gevangenissen gezeten. Inmiddels ben je al jaren van de heroïne af, woon je in een huis en leid je een min of meer geregeld leven. Met het rondleiden van nieuwsgierige bezoekers uit de refowereld en het verkopen van straatkranten. Met het lezen van sciencefictionboeken (als het echt gebeurd is, vind je er niks meer aan) en het maken van gedichten (vrijmoedig las je er een voor die je eerder ’s morgens opgeschreven had).

Vrijmoedig ook gaf je antwoord op de vraag hoe je losgeraakt was van de heroïne: je hebt de „mazzel” gehad dat Christus in je leven ingegrepen heeft. Hij gaf je een tweede kans. Die heb je vervolgens ook hartgrondig gegrepen. Met enige hulp zag je kans je leven weer op orde te krijgen. Nu geniet je ervan: weinig verplichtingen, veel lezen en vooral lekker bijkomen bij je warme kachel.

Leo, je hebt me in verwarring achtergelaten. Daarom wil ik graag een paar vragen stellen.

Over jouw ongecompliceerde leven. Je lijkt er in zekere zin happy bij. Veel mensen zoeken geluk in bezit, status, relaties. Je hebt daar niks van. Je geniet alleen van het moment. Is dat soms de echte zin van het leven?

En over jouw geloof. Jij lijkt niet te tobben over uitverkiezing en andere dogma’s. Je getuigt van Gods aanwezigheid, maar hoe Hij in jouw leven kwam, lijkt niet van belang. Of dat gevolgen heeft voor je leefwijze, is blijkbaar niet relevant. Jij hebt, dat kun je aan alles merken, het lek nog niet helemaal boven water. Kun je dan wel echt een christen zijn? Of zit juist de refowereld met z’n regels helemaal verkeerd? Daar erkennen we altijd zondaar te blijven, maar intussen wijzen we met de vinger naar alles wat afwijkt van de norm.

Eerlijk gezegd vond ik het lastig om jou te zien als broeder in Christus. Ik voelde de neiging om me mijlenver boven jou te verheffen. Hoewel ik weet niet minder zondaar te zijn dan jij. En belijd dat we van dezelfde genade mogen leven. Zou het verschil tussen ons niet vooral zitten in de plek op de maatschappelijke ladder waar we onszelf situeren? Jij weet dat je bij het uitschot van de samenleving hoort. Jezus ontving zondaren en at met hen. Daarom voel jij je welkom bij Hem. Ik zit meer op het level van de zonen van Zebedeüs: met mijn staat van dienst durf ik bijna (subtiel natuurlijk) aanspraak te maken op de plaats aan Zijn rechterhand.

Dáár zit precies de les van onze ontmoeting: dat een voormalige thuisloze meer snapt van het Koninkrijk dan een goedgebekte ouderling. Er blijft dan alleen gebed over: „O Zoon, maak mij Uw beeld gelijk.”

De naam Leo is gefingeerd. Reageren? welbeschouwd@refdag.nl