Volgens de aanklager zou Benjamin Netanyahu de belangen van de miljardairs hebben bevorderd. De vraag is nu: zijn de problemen groot genoeg om de premier nu al te manen tot vertrek?

In een andere zaak zou Netanyahu met de eigenaar van de krant Yedioth Ahronoth hebben gesproken met als doel te komen tot positieve berichtgeving. Hij zou in ruil daarvoor zorgen dat de belangrijkste concurrent, het gratis blad Israël Hayom, de verspreiding zou beperken.

Al het bewijsmateriaal dat de politie heeft verzameld, belandt op het bureau van de openbare aanklager. Die zal een aanbeveling doen bij de procureur-generaal, Avichai Mandelblit. Mandelblit neemt de uiteindelijke beslissing over eventuele rechtsvervolging.

De vraag in Israël is vandaag of Netanyahu moet aftreden. En zo ja, wanneer? Nu al? Of pas zodra de aanklacht officieel wordt ingediend? Of pas als hij veroordeeld wordt?

De ministers zeggen dat Netanyahu mag worden verondersteld onschuldig te zijn, zolang hij niet is veroordeeld. Wat het kabinet betreft hoeft hij dus niet af te treden.

Het is te begrijpen dat ze zo praten, want door de premier hebben ze allemaal nu een mooie baan. Het publiek denkt er anders over: volgens de polls zijn er iets meer burgers die vinden dat hij af moet treden dan dat hij door moet gaan.

De wet zegt nergens dat hij moet aftreden. Iemand mag inderdaad verondersteld worden onschuldig te zijn totdat een rechtbank zijn of haar schuld acht bewezen. Er is dan ook geen geen haar op het hoofd van Netanyahu die eraan denkt op te stappen. Hij zegt de aantijgingen te kunnen weerleggen. Hij is van plan door te gaan het land te leiden en zijn onschuld te bewijzen.

Wat mij betreft moet Netanyahu voorlopig blijven. In elk geval tot het moment dat de procureur-generaal een beslissing neemt. Dat is niet omdat ik enthousiast over hem ben. Met name niet over zijn beleid tegenover de Palestijnen en de asielzoekers. Of over zijn extravagante levensstijl. Maar ik moet wel toegeven dat zijn beleid op het gebied van de veiligheid, economie, internationale betrekkingen en militaire strategie niet slecht is.

Toch is dit het belangrijkste niet. Het zwaarste weegt voor mij dat er geen alternatieven zijn. Of beter gezegd: er zijn wel politici die het beter zouden kunnen doen, maar hun macht is beperkt omdat hun partijen te weinig stemmen trekken.

De politici die op dit moment kans maken Netanyahu te vervangen, zullen het vermoedelijk slechter doen. Ze missen zijn charisma. Ze zullen de stagnatiepolitiek tegenover de Palestijnen voortzetten of deze politiek verder naar rechts-nationalistisch ombuigen. Bovendien is het de vraag of ze net als Netanyahu dezelfde, koele en afgewogen besluiten kunnen nemen in verband met de militaire dreiging uit Syrië, Libanon en Iran.

Belangrijk is dat Israël in de komende tijd een premier heeft met de ervaring en intelligentie om verantwoorde beslissingen te nemen. Daarvan hangt het welzijn en het leven van vele Joden en Arabieren af.