Column (ds. J. Belder): Week van...
Het is niet meer bij te houden. Week van de Eenzaamheid. Week van het Leven. Week van… Sinds zondag zitten we in de Week van Gebed. Het zal de wereld een biet zijn. En onder de lezers van deze krant zullen de meesten er hun schouders over ophalen. Vooral omdat het initiatief afkomstig is uit de koker van de Raad van Kerken, in samenwerking met de Rooms-Katholieke Kerk.
”Recht door zee” is het motto. Christenen uit het Caraïbisch gebied droegen het aan. Stilstaan bij slavernij en bevrijding daaruit. Trouw bood maandag de voorzitter van de Zwolse raad van kerken een royaal platform. Begrippen als ”menselijke uitbuiting” en ”beestachtige methoden” vielen. Gewezen werd op de doorwerking daarvan tot in de huidige generaties. Het zou verklaren waarom veel Antilliaanse vaders geen verantwoordelijkheid nemen voor hun gezin. Zou het?
Slavernij bestaat nog steeds, aldus de Raad van Kerken. We hoeven er niet eens ver voor van huis te gaan. Hoevelen zijn er niet verslaafd aan hun schermpje? Uren gaan er heen met appen, spelletjes en het volgen van anderen op sociale media. Niet alleen bij jongeren. Vaders en moeders zijn soms superverslaafd zonder dat te willen erkennen. De tijd glipt in hoog tempo door rap bewegende duimen over het scherm. Het zijn dwangmatige handelingen. Over slavernij gesproken. Volgens deskundigen nog gevaarlijker dan drugs en alcohol. Iets om over na te denken.
Terug naar de Week van Gebed. Echt bidden is jezelf verliezen aan de Heere. Het is neervallen aan Zijn voeten. Onze Heidelbergse Catechismus spreekt van het „voornaamste stuk der dankbaarheid.” Orthodox Nederland houdt zich verre van de Week van Gebed. Ons-soort-mensen doet daar niet aan. Maar gebed is toch geen ondergeschoven kindje bij ons?
Uit De Saambinder bewaarde ik destijds een artikelenserie van G. Roos, ”De boodschap aan de kerk anno Domini 2013”. Zijn schrijfsel verdient het nog eens breed onder de aandacht van ons-soort-mensen te worden gebracht. Zeker nu het in zo veel gemeenten rommelt, kraakt en schuurt, sommigen uitbreken en anderen worden uitgestoten.
Alle alarmbellen moeten afgaan als de kerk en haar leden niet meer in vuur en vlam staan vanwege het Evangelie. Waar gebed hooguit nog een vorm is, maar ontdaan van innerlijke geloofskracht. Onderling geroddel, verdenkingen en verdachtmakerijen verzwakken de kerk. Het is allemaal koren op satans molen. Maar wie trekt het zich nog aan?! Zou je daar een bevrijd mens voor moeten zijn?
