Eigen geloofsovertuiging mag niet langer worden ondergraven
Het christelijk leven is een leven van bidden, kloppen en zoeken, niet van ”op de plaats rust”, betoogt Pierre J. Beaujon.
In mijn periode als docent op het Hoornbeeck College werd ik weleens geconfronteerd met de vraag waarom het vak godsdienst gegeven werd. Die vraag heb ik altijd als erg pijnlijk ervaren, omdat ik als jongere zelf géén godsdienst op school gehad heb! Dat heb ik als een groot gemis ervaren. Sinds ik in het voortgezet onderwijs mag lesgeven, is de vraag naar het waarom van het vak godsdienst mij echter vaak gesteld. Wat is er toch aan de hand?
Enige tijd geleden las ik een artikel met als kop ”Eigen kring ondergraaft eigen onderwijs” (RD 25-9). Wat heeft men door de jaren heen toch hard gestreden voor het bijzonder onderwijs! De Onderwijswet werd in 1857 voor het eerst aangepast. Dat is 160 jaar geleden! Men boog toen nog de knieën en vouwde de handen, samen als leden van het gezin, en bad de Heere om Zijn zegen over het onderwijs. Men nam de docenten in het gebed mee voor Gods troon.
Wanneer hebben we voor het laatst dát gedaan? Sterker nog: ligt de reformatorische gezindte ons nog écht na aan het hart? Beseffen we ook dat we de verdeeldheid binnen onze gezindte aan de wereld niet kunnen uitleggen?
Mariniers
Iedereen kent het korps mariniers. In plaats dat mariniers een voorbeeld aan ons kunnen nemen, kunnen wij een voorbeeld nemen aan hen. Ze zijn verdraagzaam en hebben een behoorlijk gevoel van saamhorigheid, eensgezindheid en verbondenheid. Ze blinken uit in doorzettingsvermogen en volharding. Ze zijn gezagsgetrouw en gehoorzaam aan eenieder die over hen gesteld is. Allemaal aspecten die we in de reformatorische wereld ook kennen.
Een marinier kan, als hij eenmaal uit het water op het vasteland is gekomen, niet meer terug. Is dat niet een prachtig beeld van een christen: na zijn doop en zijn degelijke christelijke opvoeding kan hij niet meer terug. „Voorwaarts, christenstrijders, drukt uws Konings spoor.”
We zouden ons achter de oren moeten krabben: hoe is het mogelijk dat een wereldlijke instelling als het korps mariniers dit gedrag wél voor elkaar krijgt en wij als ”militia Christi” niet?
In het Bijbelboek Handelingen der Apostelen staat dat de gemeenteleden alles gemeenschappelijk hadden. Natuurlijk kunnen we niet meer terug naar het agrarische tijdperk. Toch zegt het ons wel iets over het christendom van toen en over wat we er nu van terechtgebracht hebben.
Wereld in de kerk
Onlangs zag ik een interview van Bernie Sanders met Bill Nye. Bill Nye is een atheïst en een aanhanger van de evolutietheorie. Hij geeft de christenen nog twintig jaar en dan hebben ze hun eigen geloofsovertuiging totaal ondergraven.
Deze woorden hebben mij diep geraakt! Maar als ik in de kerk en op school kijk, zie ik het voor mijn ogen gebeuren: de wereld is in de kerk en niet de kerk in de wereld. Is het tij nog te keren?
Het christelijk leven is een leven van bidden, kloppen en zoeken, niet van ”op de plaats rust”. De apostel Paulus zou zeggen: „Ik dwing mijn lichaam en breng het tot dienstbaarheid, opdat ik niet enigszins, daar ik anderen gepredikt heb, zelf verwerpelijk worde.” Als Paulus dit (in 1 Kor. 9:27) al zegt, wie denken wij dan dat we zelf zijn?
Wilhelmus à Brakel (1635-1711) heeft het er in zijn boek ”Redelijke godsdienst” vaak over dat we ons moeten oefenen in de praktijk der godzaligheid. Durven we dat te doen? Of zijn we ook kinderen van onze tijd, waarin het alleen maar gaat om het eigen ik? „It’s all about me!” Daar weet de postmoderne mens alles van. Hij gebruikt en misbruikt iedereen om maar zijn eigen doelen te bereiken. Paulus houdt ons echter dit voor: „gij geheel anders” (Efeze 4:20). Hij wil dat de liefde centraal staat in ons leven.
De wereld ziet hoe wij ons onderwijs en onze geloofsovertuiging ondergraven. Het is daarom hoog tijd dat we de gevaren van het postmodernisme gaan inzien en de Schriften gaan onderzoeken.
De auteur is docent in het voortgezet onderwijs.
