Ze wilden zeker pas aan het eind van de dag omdat ze eerst nog moesten werken. Het is vast dat ene stel waarover de buurvrouw het had, dacht ik. Ze zei dat er zondagmorgen een jong stel naar mijn huis liep te kijken. Woei, zei ik. Spannend. Al dacht ik ook nog ergens: tsjonge jonge, alles gaat ook maar door op de zondag, en: misschien is dat geen goed teken.

Maandagochtend kwam er een afspraak voor een bezichtiging binnen. Via de app. Op de telefoon verscheen gewoon een bericht als: „Er staat een nieuwe afspraak in uw dossier.” Dat bleek de bezichtiging te zijn, en ik hoefde ’m alleen maar te accepteren.

Als ik dat stel was, zou ik dit huis kopen. De badkamer glom, de ramen werden nogmaals gezeemd, boomblaadjes van het balkon geveegd, nieuwe viooltjes in bakken geplant. Op het aanrecht lag geen kruimeltje. Afdrukken van hondenvoetjes waren weggedweild; de honden zelf bijtijds het huis uit gejaagd, want een van de honden haalde als het even kon z’n half opgegeten speeltjes terug uit de prullenbak, waarna hij ze weer midden op de grond in de kamer legde, waar ze nou juist waren weggehaald. De werkkamer zag er opgeruimd, georganiseerd en kalm uit, met een afgewogen stapeltje boeken op de hoek van het bureau.

Om 17.00 uur bleef ik achter het bureau op het werk zitten en dacht ik: nu zijn ze er, nu zijn ze er.

Een kwartiertje later belde de makelaar; hij zei dat het stel „positief verrast” was door de ruimte. Hij klonk neutraal, kon verder niets vertellen, behalve dan dat de mensen nog meer bezichtigingen hadden gepland. „Geen direct vervolg”, schreef hij in het makelaarsdossier. Het zou best een paar dagen kunnen duren voor ik meer zou horen.

Gelukkig, ze waren weg, ik kon m’n extreem schone huis weer in en op mijn eigen bank gaan zitten.

Rond 20.00 uur ’s avonds verscheen er een nieuwe melding in het verkoopdossier van de makelaar. Er stond: ”Opmerkingen bezichtiger: Helaas voldeed de woning niet aan onze eisen. Met name de badkamer viel erg tegen.”

Oké. Nou, dan niet.

Ik liep naar de badkamer. Hij glom als een spiegel en zag er keurig uit en ik zei: „WAT IS ER MIS MET MIJN BADKAMER?” Iedereen die ik hierna sprak was het met me eens: dit was vast een verwend jong stel dat denkt dat elk huisje vanzelf een enorme badkamer heeft, met een bad op pootjes, gouden kranen en een plafond met ledlampjes als sterretjes. Nou nee, jong stel, helaas.

Al zouden jullie willen, jullie krijgen dit huis niet meer, besloot ik grimmig, en ik moest tegelijk lachen, want ik dacht altijd dat een huis verkopen alleen maar iets zakelijks was. Niet dus.

Binnenkort meer over meer kijkers.

Ergernissen voor makelaars

Rond de tijd dat de eerste kijkers kwamen opdagen voor mijn appartement, nam ik me voor: als ik vanaf nu nog ooit iemands huis ga bezichtigen, zal ik diezelfde dag of uiterlijk de dag erna iets van me laten horen. Ik heb me, gek genoeg, nooit gerealiseerd hoe zenuwachtig je als verkoper kunt zijn als je voor de eerste keer kijkers krijgt.

Ik kan me niet goed herinneren wanneer ik, toen ik zo’n tien jaar geleden op zoek was naar m’n eerste huis, de makelaar heb laten weten dat een bepaalde woning het niet werd. Dat kan best eens even geduurd hebben. Als je op huizenjacht bent, ben je gericht op jouw eigen jacht, en minder op hoe het voor de eigenaars is.

Het was mooi dat mijn eerste kijkers nu wel snel uitsluitsel gaven (dat besefte ik best, ondanks de badkameropmerking).

Op internet staat een top 10 van ergernissen van makelaars, en kijkers die geen terugkoppeling geven na een bezichtiging staat op nummer 7. Mensen die een huis bezichtigen terwijl ze hun eigen woning nog niet hebben verkocht, maar dat wel eerst willen, haalde de top 10 niet (maar had er best in gekund, vindt makelaarsblog De Scherpe Pen).

De Scherpe Pen presenteerde in 2014 deze top 10 van ergernissen:

1. Eigenwijsheid: slechte kennis bij verkopers en/of kopers maar geen adviezen of tips van de makelaar willen aannemen.

2. Arrogantie en domheid: klanten die meer denken te weten dan de makelaar, de informatie niet lezen, vinden dat het eigen huis beter is.

3. Kijkers die niet komen opdagen bij een bezichtiging.

4. Kijkers die te laat komen bij een bezichtiging.

5. Klanten die verwachten dat makelaars op elk moment tijd voor hen hebben.

6. Kopers en/of verkopers die bij een bezichtiging meelopen en alles beter weten of zich willen bewijzen.

7. Klanten die geen terugkoppeling geven na een bezichtiging.

8. Huizen bekijken die je als koper niet kunt betalen (en dat nog weten ook).

9. Kijkers die alleen maar negatief zijn tijdens een bezichtiging.

10. Verkopers die een bezichtiging afzeggen (wil je nou verkopen of niet?).

Valkuilen

Op de site van Psychologie Magazine staat een artikel (2015) over psychologische valkuilen bij de aanschaf van een huis. Het gaat over de eerste indruk (belangrijk, maar zou ook weer niet doorslaggevend moeten zijn), over „bevestiging van onze overtuigingen” (leuk, glas in lood was je droom… dus de geur van schimmel verdring je maar), over irrelevante referenties (na 15 gammele huizen lijkt het 16e prachtig). Een ander interessant punt is dat (ver)kopen wellicht niet eens hoeft: „Mensen zien zichzelf als rationeel consistente wezens. Ze hebben besloten dat ze een huis willen kopen, en dus moet er een huis komen. Vraag uzelf af: is huren werkelijk geen optie, of het huidige huis verbouwen? Wat helpt is opschrijven (…) waarom u dat nieuwe huis wilt. Meer ruimte voor de kinderen? Meer licht? Dat doel is vast ook op een andere manier te bereiken dan door een huis te kopen.”

serie Verhuizen

Verhuizen! Leuk hoor. Maar wat een gedoe ook. Waarom zou je ergens anders willen wonen, en wat komt erbij kijken? Deel 3: kijkers. rd.nl/verhuizen