Dan had Johanna het beter getroffen. U weet wel, die bultrug op het waddenstrand. Daar was het iedere dag topdrukte. Zelfs Kamerlid Thieme van de Partij voor de Dieren werd er gesignaleerd. Je gaat immers geen debatten bijwonen als er zo’n zielig beest op de stranden ligt dood te gaan. Maar een eenzame wolf, die kan ons gestolen worden.

Iedereen? Nee, dat ook weer niet. Een twaalftal natuurorganisaties heeft de koppen bij elkaar gestoken en samen de werkgroep Wolven in Nederland gevormd. Kijk, daar houd ik van. Geen idee waar die werkgroep het over zou moeten hebben, maar dan is het maar geregeld. Hij kan bijvoorbeeld bijhouden hoeveel wolvenkeutels er zijn aangetroffen en hoeveel kippen de wolf heeft verorberd.

Ook onze ambtenaren zijn niet aan de kant blijven staan. Die hebben leergeld betaald met de affaire met Johanna. Ze kregen toen een onafgebroken stroom telefoontjes van de media met de vraag of er beleid op zo’n gestrande bultrug was. Vraag een ambtenaar of er beleid is en het vuur in hem is ontstoken.

Niet lang na de dood van Johanna kon de geboorte van het ”Protocol stranding levende walvisachtigen” worden gevierd. Dat voorziet in het aanstellen van een ”strandingscoördinator” en een team van deskundigen, onder wie een dierenarts, een marien bioloog en vertegenwoordigers van opvangcentra voor zeezoogdieren. Ook is daarin geregeld dat de bultrug voldoende schaduw moet krijgen en dat het publiek voor natte doeken moet zorgen. Zo’n beest moet weten dat hij in Nederland is aangeland.

Denk trouwens niet dat ambtenaren de wolven met rust laten. Omdat er nog meer worden verwacht, hebben de ministeries van Economische Zaken, Landbouw en Algemene Zaken de handen ineengeslagen. Ook provinciebesturen, het Faunafonds, een drietal universiteiten en de land- en tuinbouworganisaties werden ingeschakeld. U ziet, zo’n viervoetige rover mag wat kosten.

Intussen is het wolvenplan verder opgetuigd met een Operationeel Draaiboek Wolf, met daarin, let wel, het ”Protocol huilen”. Denk niet dat ik u bij de neus neem. Het is echt om te huilen.

Die wolven moeten vooral niet denken dat ze hier ongemoeid hun gang kunnen gaan. Een beetje keutels leggen en ’s nachts in de bossen lopen spoken is tot daaraan toe, maar ze bevinden zich wel mooi in óns landschap. En dat zullen ze weten.