In zijn gezelschap was eclipsjager Gert Cazemier. Hij spendeerde de afgelopen jaren ongeveer 40.000 euro om zo veel mogelijk zonsverduisteringen mee te maken. Die in de VS was zijn achtste. Enthousiast vertelt hij: „Het was hartstikke mooi. De hemel was helder, dat is altijd even afwachten. Ik heb fraaie foto’s genomen, dus ben heel tevreden.”

Bij de eclips schoof de maan tussen de aarde en de zon, waardoor het midden op de dag een paar minuten donker werd. Alleen de stralenkrans van de zon was nog te zien.

De eclips was ruim 100 kilometer breed en liep diagonaal over veertien staten van de Verenigde Staten, van Oregon tot South Carolina. Het was de eerste keer in bijna een eeuw dat de maanschaduw van west naar oost over het continent liep. Een totale zonsverduistering vindt eens per 18 maanden plaats, maar zelden boven grote bewoonde delen van de aarde.

Twee toestellen van NASA’s High Altitude Research Program vlogen op 15 kilometer hoogte mee met de zonsverduistering. Door de snelheid van de vliegtuigen kon de eclips worden opgerekt van twee naar acht minuten. De beelden worden later door wetenschappers bestudeerd.

In Nederland is de eerstvolgende complete zonsverduistering te zien in 2135, de laatste was in 1715.