Eerst rijdt hij met zijn vrachtwagen –van transportbedrijf 2W in Kapelle, zijn werkgever– naar Waalwijk, naar het distributiecentrum van de supermarktketen. Daar wordt de emballage van de vorige dag eruit gehaald en begint om vier uur het laden: 49 karren vol verse artikelen (gekoeld) en kruidenierswaren. Dan de ochtendrit, bijvoorbeeld naar Nijmegen en omliggende plaatsen of Utrecht. Daarna een pauze –„tijd om even een dutje te doen in de slaapcabine”– terug naar Waalwijk en opnieuw laden. De tweede rit gaat altijd richting Zeeland. „Dat geeft het gevoel dat ik terugga naar Nel, mijn vrouw.” Per dag legt Koopman zo’n 500 tot 600 kilometer af. Meestal rond halfzes arriveert hij weer in Goes.

Met vroeg opstaan heeft Koopman geen problemen. „Ik loop met plezier naar mijn truck, ik vind het een feest. Je ziet de sterren, later kijk je naar de opkomende zon en hoor je de vogels. Dan ben je de Heere dankbaar. Onderweg zit ik vaak zingend achter het stuur. Ik kan genieten van de natuur, maar soms voel ik me in het verkeer ook een stoere trucker. Ik houd van dit vak.”

Toch heeft Koopman niet altijd dit werk gedaan. Na de pabo-opleiding stond hij lange tijd voor de klas, onder meer twee jaren bij Nederlandse emigranten in Canada. Tot hij een burn-out kreeg. Toen hij thuis zat, acht jaar geleden, besloot hij na veel wikken en wegen om als vrachtwagenchauffeur aan de slag te gaan. Een merkwaardige overstap, zou je denken. Koopman wijst naar de aders in zijn arm: „Daar stroomt geen bloed door, maar diesel.” Hij is als kind opgegroeid in een familie met een transportonderneming. „Ik ken dat leven van jongs af. M’n vader ging ook altijd vroeg uit bed. Ik wist waar ik voor koos.”

Het betekende wel een aanslag op zijn sociale leven. Ruimte voor andere dingen blijft er op de dagen dat hij moet werken niet over. Halfzes thuis en om acht uur naar bed. Koopman: „Douchen, eten en slapen. Maar de kinderen zijn het huis uit en mijn vrouw is blij dat ze weer een vrolijke man heeft. Ik kan niet op een koor en ik moet nogal eens een verjaardag laten schieten. Anderzijds heb je bij de SPAR-winkels leuke contacten. En het mooiste is: ik ervaar geen zorgen of stress meer rond mijn werk.”

Hoe gaat hij dan om met files en met de ritlijst, die tot op de minuut nauwkeurig aangeeft wanneer hij waar moet zijn? „Ik sta bijna nooit in de file. Ik ben rond halfzeven bij het eerste filiaal en daarna rijd ik van dorp naar dorp en kom ik een poos niet op de snelweg. De tijden op de ritlijst zijn alleen richtlijnen, daar maak ik me niet druk over.”

Geen stress, dat zal niet íédere chauffeur zeggen, beaamt Koopman overigens. „Maar bij 2W en de SPAR is de sfeer uitstekend. Ik heb werk en ik krijg waardering; dan voel je je prettig. Ze houden er ook rekening mee dat ik christen ben. Ik hoef nooit op zondag te rijden. Je doet alles voor de zaak en dan geven ze jou omgekeerd veel krediet. Ik ben een heel gelukkig mens, het is een wonder dat ik dit mag doen.”