Het beeld van de puzzel kwam bij me op toen ik afgelopen zaterdag een paginagroot interview met Wouter Kurpershoek in het Nederlands Dagblad las. Kurpershoek is verslaggever bij het NOS Journaal en per 1 januari volgend jaar namens het journaal correspondent in Amerika.

Wat belangrijker is: Kurpershoek heeft een christelijke opvoeding genoten. Maar hij heeft het geloof afgezworen en is geestelijk dakloos. Dat is bepaald niet iets om meewarig over te doen of leedvermaak over te hebben. Wie krijgt geen kippenvel zodra dit onderwerp ter sprake komt? Want hoe velen zijn er onder ons niet die het geloof kwijt zijn lang voordat ze het naar buiten toe verlóren hebben?

Opmerkelijk is intussen het moment dat Kurpershoek noemt waarop hij zijn geloof vaarwel heeft gezegd. Het was in Zuidoost-Turkije, na de eerste Golfoorlog. „Voor me, tegen de achtergrond van mist, zag ik een lange rij mannen opgesteld staan. Ze hadden pakketjes in hun handen. (…). Die pakketjes bleken de baby’s die die nacht overleden waren. (…) Op dat moment viel me te binnen: God bestaat niet. Het is een poppenkast.” Kurpershoek zegt daarna opluchting te hebben ervaren. „Geen discussie meer over of God almachtig is, of maar een beetje.”

In die laatste vragen verraadt zich de puzzelaar Kurpershoek, want sinds wanneer zijn dát de echte vragen van het geloof? Zijn dat niet veeleer kwesties die spelen zodra wij de puzzel van het bestaan eigenhandig in elkaar gaan zetten en daarbij ook de stukjes over het geloof in onze puzzel willen persen? Logisch dat die dan niet passen.

Kurpershoek verontschuldigt zich bijna door zijn ontwikkeling een subjectieve, persoonlijke ervaring te noemen. Wás het maar zo subjectief en geïsoleerd. In werkelijkheid wordt de modelplaat die dient als voorbeeld voor onze levensbeschouwelijke puzzel massaal aan de man gebracht via de samenleving, de media, de reclame en de cultuur.

Daarbij komt dat de afbraak én de reconstructie van hoe we als christenen het bestaan ervaren zich sluipenderwijs voltrekken. Vooral ook omdat in dit nieuwe, wereldse concept de vraag naar God ook heus wel aan de orde komt -en dat lijkt dan heel wat-, maar de manier waarop ze wordt gesteld is die van het laatste puzzelstukje dat… niet meer past. En zo meten we al puzzelend ons de rol aan van aanklager, van een jury die wel zal uitmaken of God voldoet aan onze criteria.

Wie goed naar de Bijbel luistert weet dat de weg naar God heel anders loopt. Niet via de nood van de wereld, maar via die van mij persoonlijk. En niet via de krant, maar via de Schrift. Juist als wereldburgers -die we steeds meer zijn, of we dat nu willen of niet- komt het er daarom weer op aan te gaan ’wonen’ in het Woord, om dáár de puzzel van het bestaan in elkaar te zetten. Zeker weten dat er ook dán een stukje als niet inpasbaar of zelfs overbodig overblijft: ikzelf, met mijn oude bestaan als wereldwijs mensenkind.