Afgelopen zaterdag presenteerde Wilders aan zijn volgers op zijn Twitteraccount een spotprent van de Turkse president. Op een zwart-wittekening staat het hoofd van Erdogan met daarop een bom en een brandende lont. Daarboven schreef Wilders: ”Terrorist”. De tekening doet denken aan de cartoon van de Deense tekenaar Kurt Westergaard, die in 2006 Mohammed afbeeldde met een tulband als bom. In een andere tweet noemde Wilders Erdogan een „loser”, een verliezer.

Wilders reageerde met de cartoon op uitlatingen van Erdogan, die stelde dat de Franse president Macron psychische hulp nodig had omdat hij sommige moslimorganisaties wil verbieden. Macron kwam daarmee nadat een fundamentalist de Franse leraar Samuel Pathy onthoofdde omdat die tijdens een les over tolerantie cartoons van Mohammed liet zien.

Politiek Den Haag nam het dinsdag terecht op voor Wilders. Hier is de vrijheid van meningsuiting in het geding en die is ons land een groot goed. De natuurlijke neiging kan zomaar zijn om na de lugubere moord de donkere kanten van de islam niet of nauwelijks te benoemen. Veel leerkrachten zullen nu niet langer cartoons van Mohammed willen tonen.

Wilders heeft in ieder geval de moed om zich daar niets van aan te trekken. Hij denkt wat hij zegt. In die zin is hij een goede leerling van Pim Fortuyn, die begin deze eeuw de oneliner bedacht: „Ik zeg wat ik denk en ik doe wat ik zeg.”

Maar de vraag is wel of Wilders er verstandig aan doet om Erdogan en de islam onder kritiek te stellen op de manier zoals hij dat doet. De vrijheid van meningsuiting is inderdaad een groot goed, maar er bestaat ook nog zoiets als fatsoen. En dat is ook vooral iets wat je moet doen. Om een samenleving leefbaar te maken en te houden, is het verstandig om niet over alles en iedereen publiekelijk het laatste oordeel te vellen. „Het hart eens wijzen zal tijd en wijze weten”, zegt Prediker. Dat is een les die het waard is door iedereen ter harte genomen te worden.

Overigens is de kans dat Wilders naar Ankara gaat om zich daar te verantwoorden voor de Turkse rechter, natuurlijk nul. De aangifte is daarom vooral symbolisch.

President Erdogan probeert zich met deze actie op te werpen als wereldwijde beschermheer van de islam en als een grote speler in de internationale politiek. Hij heeft dus ook een persoonlijke agenda.

De aangifte van Erdogan maakt PVV-voorman Wilders in eigen land alleen maar groter. Dat komt de populistische politicus, zo enkele maanden voor de Tweede Kamerverkiezingen, natuurlijk niet verkeerd uit. Electoraal gezien helpen Erdogan en Wilders elkaar een handje.