Kerk & religie

„Confessionelen getuigen liever dan dat ze strijden”

De achterban van twee confessionele verenigingen in de Protestantse Kerk in Nederland (PKN) stemde dinsdag unaniem voor het opgaan in één beweging. De Confessionele Beweging wil positief in de kerk staan, maar schuwt kritische kanttekeningen niet.

Eunice Hoekman-van Stuijvenberg

28 October 2020 08:56Gewijzigd op 16 November 2020 20:47

Dr. J. F. Mol. beeld Marchje Andringa

Samenwerken deden de Confessionele Vereniging (CV) en het Confessioneel Gereformeerd Beraad (CGB) al decennia, maar in een stroperig verlopende fusie had niemand trek. En dus bleven de beide organisaties formeel gescheiden, ook na de vorming van de PKN in 2004. Tot twee jaar geleden. De leden gaven het bestuur van de vergrijzende verenigingen opdracht om te gaan werken aan een fusie. Dinsdag werd de zaak officieel beklonken tijdens twee kleinschalige bijeenkomsten –een van de CV en een van het CGB– in Nijkerk.

„Het viel niet meer uit te leggen dat twee confessionele organisaties met hetzelfde doel gescheiden optrekken”, schreven beide verenigingen in september in een brief aan hun leden. „We komen uit verschillende kerkelijke tradities”, zegt dr. Jurrien F. Mol, die vorig jaar het voorzitterschap van de CV overnam en nu de kar van de Confessionele Beweging trekt. „Tussen hervormden en gereformeerden zit best wel wat cultuurverschil. Langzaamaan bleek dat dit steeds meer naar de achtergrond verdween. We gingen samen dingen organiseren, omwille van de boodschap die we uitdragen en waaraan we willen appelleren.”

Welke boodschap is dat?

„Dat Jezus Christus als Heer en Heiland centraal staat, een uitgangspunt dat is gestoeld op Schrift en belijden. Mijn collega Dick Westerneng (tot de fusie voorzitter van het CGB, EHvS) en ik waren gisteren uitgenodigd om mee te praten over de ambtsvisie van de Protestantse Kerk in Nederland. Wij doen ons best aan zulke gesprekken deel te nemen om het confessionele geluid te laten horen.”

Zou dat geluid anders niet klinken?

„Dat het klinkt, spreekt niet vanzelf. We zien dat de Protestantse Kerk inzet op missionaire initiatieven. Daar is niets op tegen, maar de kerk moet de inhoud in het oog houden. Niet alleen aansturen op contacten tussen mensen onderling, maar ook op de verticale relatie, op heilszekerheid en zaligheid.”

Aan welke fronten wil de Confessionele Beweging staan?

„Confessionelen hebben nooit zo in fronten gedacht. Met Hoedemaker zijn wij er voor de breedte van de kerk. Dat we nu met dolerenden samengaan, is in dit licht enigszins pikant, maar de grondslag is dusdanig verbindend dat achtergrond geen rol meer speelt. We willen positief in de kerk staan, liever ergens vóór dan tegen zijn. Dat betekent niet dat we geen kritische kanttekeningen plaatsen. Zo zullen we bijvoorbeeld aandringen op de academisch geschoolde predikant als waarborg voor goede verkondiging. Meer dan strijden willen we getuigen. Het voelt voor mij ook niet alsof ik in een concurrentiepositie zit. Ter linker- en ter rechterzijde is er goede samenwerking.”

Hoe verhouden de confessionelen zich nu tot de Gereformeerde Bond, die dezelfde uitgangspunten heeft?

„De geestverwantschap is groot. Niet zo verwonderlijk als je bedenkt dat de Gereformeerde Bond uit de Confessionele Vereniging is voortgekomen. Een verschil is dat er in confessionele kring minder nadruk wordt gelegd op keuzes die niet direct raken aan de kern van het belijden. Uit welke bundel je zingt, welke Bijbelvertaling je gebruikt, hoe je staat tegenover de vrouw in het ambt, welke relaties je inzegent. In onze beweging is het palet veelkleuriger dan in de Gereformeerde Bond, dat moge duidelijk zijn. Maar als ik de jaarvergadering van mijn hervormd-gereformeerde collega’s bezoek, voel ik veel eenheid in denken en geloven.”