„Zie, Hij komt met de wolken.”

De komende Christus, en gekomen zijnde, de wederkomende Christus, in het binnenste, in het brandpunt der profetie – en de gehele Schrift is daar om dit éne denkbeeld te ondersteunen. Zie, Hij komt! is de roep van de Schrift, en deze roep eindigt niet voordat de Schrift eindigt. Ja, deze roep is door de Kerk van alle eeuwen gegaan, en daarom moet ook de gehele kerk deze roep levend houden door deel te nemen aan de arbeid van de profetische uitleg. Wat kan één mens doen in zo’n grote zaak! De enkele mens weet slechts een stukje van de zaak. Daarom moeten allen zich verenigen rondom dat ene middelpunt; want dit is de ware eenheid, dat allen op hetzelfde zien, al zien zij niet in alles hetzelfde. Doch gewoonlijk willen wij wiskundige zekerheid, en bepaalde getallen, geen schriftlogaritmen (kunstgetallen, als gronden van menigten van berekeningen) voor de eeuwen. Wij zijn dan ook blijkbaar in alles en vooral in de kerk in een voorlopige toestand: hier staat een schoof, en dáár staat een schoof, doch er is geen geheel, geen eenheid. Het Loofhuttenfeest moet nog komen. De meesten zijn onverschillig of bevreesd voor de toekomst, maar de profetie voorkomt de onverschilligheid en de vrees. Zij geeft ons de rechte richting, en maakt ons waarlijk vrij van allerlei bezwaar dat zich op ons werpt.

Isaac da Costa, schrijver en dichter te Amsterdam

(”Bijbellezingen”, 1879)