De afgelopen dagen is in het Reformatorisch Dagblad veel geschreven over Evangeliegemeente De Deur. Het beeld kan ontstaan dat het RD met een zeker gemak schrijft over gemeenten en groepen die niet tot de kern van zijn lezerskring behoren.

Maar wie dat denkt, heeft de intentie van de redactie niet goed begrepen. Dit nog afgezien van het feit dat ook netelige kwesties binnen de gereformeerde gezindte regelmatig de kolommen van het RD halen. Maar wat beogen we nu met zo’n serie over een internationaal verband van pinkstergemeenten?

De artikelenreeks wil een spiegel zijn. Het is de bedoeling dat lezers daarin kijken en zich afvragen: welke parallellen zie ik bij mezelf, de gemeente waar ik meeleef of de organisatie waarvan ik deel uitmaak?

Is er dan voor de gereformeerde gezindte iets te leren van zaken die misgaan bij De Deur? Beslist. Als we het toespitsen op kerkelijke gemeenten, dan is de belangrijkste les dat er transparantie moet zijn. In een christelijke gemeente mag nooit een angstcultuur heersen waardoor kritische geluiden bij voorbaat verdacht en uiteindelijk verboden zijn. Het is in dat verband niet voor niets dat het bevestigingsformulier voor ambtsdragers stelt dat de regering van de kerk „niet bij één alleen of bij zeer weinigen” moet berusten. Als binnen een kerkenraad of bestuur geen ruimte is voor discussie en er onvoldoende toezicht is op elkaar, ontstaat zomaar een sfeer van geslotenheid. Manipulatie en machtsmisbruik liggen dan op de loer. Kritiek op personen wordt in zo’n context niet geduld en gezonde feedback verward met aantasting van gezag. Is er dan ook nog sprake van onderlinge afhankelijkheid –in het slechtste geval ook in financiële zin– dan ontstaat snel een cultuur waarin misstanden welig kunnen tieren.

Niet minder belangrijk is het dat een kerkverband de kerkelijke rechtsgang op orde heeft. Niet om elkaar op ongeestelijke wijze te bevechten, maar om een eerlijke beroepsgang voor alle gemeenteleden mogelijk te maken. Een gemeentelid met een klacht moet ervan op aan kunnen dat deze eerlijk en door onafhankelijke personen wordt beoordeeld.

In het pastoraat is het zaak dat een ambtsdrager zich bewust is van het effect van zijn gedrag en zich altijd hoedt voor de schijn van het kwaad. In dat verband: laat een ouderling die zonder medebroeder op bezoek gaat alert zijn.

Eerlijk in de spiegel kijken dus. Om open met elkaar te praten over zaken die mis dreigen te gaan. Biddend om het licht en de leiding van Gods Geest. In de wetenschap dat alleen in Zijn licht de werken van de duisternis niet de overhand krijgen.

De auteur is adjunct-hoofdredacteur van het Reformatorisch Dagblad.