In ”Trompet voor olifant” zijn Olifant en Krokodil buren. Krokodil is violist en studeert onophoudelijk op altijd weer dezelfde wijsjes. Olifant wordt er gestoord van en houdt het op een dag dan ook niet langer uit. „Het spijt me zeer”, reageert Krokodil hierop, „maar ik ben kunstenaar en zonder muziek kan ik niet leven.” Olifant kan niet meer lezen, niet meer slapen en verliest ten slotte alle plezier in het leven. Hij besluit naar de dokter te gaan, die hem rust en een vies drankje voorschrijft. „Was ik ook maar kunstenaar”, denkt Olifant jaloers.

Dat brengt hem op het idee om te kijken of dit talent misschien niet ergens in hem sluimert. Hij koopt een prachtige, geelkoperen trompet en begint te oefenen, nog diezelfde avond. „Hij zette de trompet aan zijn lippen en blies. Tsjonge jonge, wat klonk dat mooi! Hij speelde en speelde en wist van geen ophouden meer”. Het laat zich raden dat Krokodil, die juist een sonate van Mozart instudeert, volkomen verrast is door dit afschuwelijke getrompetter. „Lieve vriend”, zegt Olifant op zijn beurt onverstoorbaar. „Het spijt me voor je, maar ik ben óók een kunstenaar. Zonder mijn trompet zou ik ongelukkig zijn.”

Terwijl Olifant zijn haar laat groeien om er artistiek uit te zien, barst de strijd in alle hevigheid los. Uiteindelijk blijkt de tussenmuur niet bestand tegen een pneumatische boormachine (Krokodil) en een enorme hamer (Olifant). Daar staan de beide kunstenaars oog in oog. Zo hadden ze het niet bedoeld, stamelen ze tegen elkaar. Het voor de hand liggende einde is natuurlijk de moraal dat samenwerken ver uitstijgt boven tegenwerken. Zelfs als Krokodil en Olifant over de hele wereld beroemd zijn, spelen ze nog altijd zonder muur verder.

Velthuijs, die dit jaar uit handen van Desmond Tutu de Hans Christian Andersenprijs ontving, vindt ”Trompet voor Olifant” een van zijn beste verhalen.

”Trompet voor Olifant”, door Max Velthuijs, uitg. Leopold, 1990.