De deskundigen verklaarden maandag voor de rechtbank in Den Haag dat de vrouw aan psychotische wanen lijdt.

De verdachte, F. de J., reed op het Lange Voorhout in op de politicus, die daar was voor een fotosessie. Ze deed dat omdat ze aandacht wilde voor haar persoonlijke situatie: de Enschedese advocate was ervan overtuigd dat ze al maanden werd afgeluisterd en achtervolgd en daarvan werd ze gek. Door de aanrijding raakte de linkerschouder van woordvoerder Rensink uit de kom, Van Aartsen rolde over de motorkap, maar raakte niet gewond.

Waarom de verdachte dacht dat ze werd afgeluisterd, werd tijdens de zitting niet geheel duidelijk. De J. zinspeelde erop dat het was omdat zij in het verleden onder meer Iraakse vluchtelingen als cliënten had gehad. Inlichtingendiensten zouden in verband met de oorlog in Irak via haar dingen aan de weet hebben willen komen.

De veronderstelde achtervolgingen zouden het werk zijn van „de psychiatrie” of de „psychiatriemaffia.” Uit haar verklaringen sprak een groot wantrouwen ten aanzien van alles wat met psychiatrie samenhangt. De psychiater en de psycholoog adviseerden de rechtbank dan ook om TBS met dwangverpleging op te leggen, zodat ze gedwongen behandeld wordt voor haar psychose. Andere behandelmethoden zouden door haar wantrouwen waarschijnlijk niet slagen.

De J. vertelde de rechtbank dat ze zich een paar dagen voor 1 april had opgeladen om „iets” te doen waarmee ze aandacht voor haar zaak zou krijgen. Ze stuurde een hele rits e-mails aan de redactie van NOVA, maar kreeg daarop geen persoonlijke reactie. Diverse keren benadrukte de Enschedese dat ze het niet van tevoren op Van Aartsen had voorzien. „Ik had bijvoorbeeld ook op een ambassadegebouw kunnen inrijden.” Pas toen ze op het Lange Voorhout rondliep om te kijken wat ze zou gaan doen, zag ze de VVD’er lopen en dacht ze: die is ook wel een mooi doelwit.

Het requisitoir van de aanklager en het pleidooi van de raadsman hebben maandag plaats.

Advocaat G. Szegedi probeerde de rechtbank ervan te overtuigen dat naast psychisch ook neurologisch onderzoek nodig is, om te onderzoeken of er niet een lichamelijke oorzaak voor de wanen van zijn cliënte te vinden is. Szegedi dacht daarbij aan een hersentumor, aangezien De J.’s vader ook zo’n tumor had. Verder heeft de verdachte volgens eigen zeggen last van gevoelloosheid in haar linkerbeen. De rechtbank zag echter geen noodzaak voor aanvullend onderzoek.

Ook is de mogelijkheid besproken dat de verdachte haar waanvoorstellingen kreeg doordat zij erg veel wijn dronk en daarbij slaapmiddelen slikte. De rechtbank en de officier van justitie vonden dat zeer onwaarschijnlijk, aangezien De J. eerder had aangegeven dat zij juist naar de fles greep om haar gedachten af te leiden van het afluisteren en achtervolgen.

Datzelfde geldt voor het laatste woord dat de verdachte mag voeren.