Aribs juichstemming is op zijn plaats. Bij een goed functionerende democratie en rechtsstaat behoort een hoge mate van openheid. Die komt onder meer tot uiting in het recht en de mogelijkheid van burgers om fysiek aanwezig te zijn bij debatten. Om met eigen ogen te zien en met eigen oren te horen hoe de politiek reilt en zeilt.

Nederland heeft op dit punt een mooie traditie. Met name in de achterliggende twee decennia zijn de bezoekersaantallen van de Tweede Kamer sterk toegenomen. Op reguliere vergaderdagen stroomt de publieke tribune het ene na het andere uur vol met individuele toeschouwers en met groepen scholieren; een aanblik die tot verheuging stemt.

Immers, hoeveel landen zijn er niet waar een dergelijke openheid en toegankelijkheid van besluitvorming onbestaanbaar is? Denk alleen maar aan het land met het grootste aantal inwoners, waarvan de minister van Buitenlandse Zaken woensdag Nederland bezocht. In China leven 1,4 miljard mensen onder een autoritair regiem dat minderheden onderdrukt, fundamentele rechten zoals godsdienstvrijheid schendt en tegenspraak en protest meedogenloos onderdrukt.

Jawel, ook op de Nederlandse politieke besluitvorming valt regelmatig iets aan te merken. Maar laten we, zoals de zaken er nu voorstaan, toch vooral dankbaar zijn voor de high trustsamenleving die wij nog steeds zijn, voor de openbaarheid van debatten en voor de mogelijkheid voor burgers, ook zeer jonge burgers, om van ons politieke bedrijf van dichtbij kennis te nemen.

Daarbij is het natuurlijk wel van belang dat begeleiders van scholieren die vanaf volgende week de Kamer weer mogen bezoeken, zich van hun verantwoordelijkheid bewust zijn. En dat zij leerlingen die al bij de ingang van het gebouw opgewonden „Waar is Wilders?” roepen, erop wijzen dat er in het parlement méér te beleven valt. Dat hier niet alleen gepraat wordt, dat hier niet alleen vliegen worden afgevangen, maar ook zaken gedaan en noeste wetgevende arbeid wordt verricht in ons aller belang. En dat schamperen op de politiek ons niet verder brengt.

Bovendien zou het fijn zijn als politici docenten en andere begeleiders in hun pedagogische taak een handje zouden helpen door, als zij volgende week een nieuwe start maken, waardig en helder te debatteren en dreigementen en straattaal (zoals: „Ik zal je eeuwig najagen”) te mijden. Want op democratische waarden gerichte opvoedkunst is een zaak en een belang van ons allemaal.