Nu het gezeur rond de bewuste brief van de Raad van Kerken al bijna vergeten is, heeft de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA) een inval gedaan in het gebouw van Christenen voor Israël, waar vorige week juist een tentoonstelling over verzetsstrijders in de oorlog werd geopend. De NVWA kreeg nota bene vorig jaar nog als heldere taak van ABDTOPConsult dat zij bewaker is van voedselveiligheid, maar geen beleidsmaker. Terwijl het coronavirus de hele wereld op z’n kop zet, is het ministerie van VWS dus bezig met het beboeten van kwalitatief hoogstaande wijn uit de bezette gebieden, die niet bezet zijn.

Begrijp me niet verkeerd. Ieder mag een eigen mening hebben over de politiek van welk land dan ook. De hele wereld weet dat 50 procent van de Israëlische bevolking tegen de politiek van het eigen land is. Zoiets heet democratie. En waar sta ik? Ik sta nergens, want het is niet aan mij om de politiek van Israël te beoordelen of te veroordelen. En natuurlijk moet ik ervoor waken om niet achter iedere boom een antisemiet te zien. En een politicus, ook hier in ons land, die tegen de politiek van Netanyahu is, heeft recht op zijn mening.

BDS-beweging

Wat mij erg verdrietig maakt, is de constante kritiek op Israël. De Raad van Kerken net tot rust gekomen, of beter geformuleerd: tot rust gebracht, en nu dit weer. De ”handhavers” lieten wel duidelijk blijken, en dat mag niet onvermeld blijven, dat ze hun actie uitvoerden op gezag van hogerhand en er dus ook niets aan konden doen.

Nu begrijp ik dat het minder tactisch is om de vraag te gaan stellen in hoeverre ieder mens een eigen verantwoordelijkheid heeft of verplicht is om onder alle omstandigheden te volgen, ook als dat tegen je eigen geweten indruist. Maar daar ga ik maar even niet op in, want ik weet van mezelf dat ik dan wellicht uit de bocht vlieg, als ik terugblik op het lijden dat mijn ouders toen en de rest van hun getraumatiseerde leven ondervonden. Ook bij hen waren het slechts de handhavers die er niets aan konden doen en het er vaak ook niet mee eens waren. Alleen kochten mijn ouders daar zo weinig voor. Het is toch onbegrijpelijk dat de BDS-beweging, een wereldwijde campagne die oproept tot verzet tegen Israël en die in ons buurland Duitsland als een criminele organisatie wordt beschouwd, hier in mijn Nederland zo bepalend is!

Het is te zot voor woorden dat ”Een ander Joods Geluid”, dat wel veel geluid maakt maar nagenoeg niets Joods in zich heeft, steeds weer vooraan staat en in hoge overheidskringen meetelt. Je kunt het vergelijken met een niet eens zo denkbeeldige uitzending over een bepaalde ziekte. Deskundige gekwalificeerde artsen geven hun mening en tegenover hen staat een klein onwetenschappelijk groepje dat zegt het wondermiddel te hebben gevonden en zich baseert op een paar verhalen die zeker kloppen, maar waarmee de werking van het wondermiddel nog geheel niet bewezen is. Maar in de publiciteit krijgen beide stromingen evenveel aandacht. De gevaarlijke BDS-beweging wint mondiaal meer en meer terrein. Waar gaat dit naartoe? Het heilige ”internationale recht”?

Toen hier in ons eigen land de verplichting van de Ariërverklaring kwam, is door onze eigen Hoge Raad aan zijn vertegenwoordiger in de Volkerenbond, mr. François, gevraagd of de Hoge Raad volgens het internationale recht aan het uitsluiten van Joden mocht meewerken? En is u bekend dat het antwoord toen luidde dat het was toegestaan?

Geen aandacht

Een goede en hooggeplaatste vriend van mij is fel tegen de huidige Israëlische politiek. Hij spreekt over bezette gebieden en over annexatie. We verschillen hierover dus chronisch van mening. Maar de inval kan hij niet plaatsen. Waarom wel een inval vanwege Israëlische producten en niet vanwege producten uit China, dat Tibet bezet, uit Marokko, dat de Westelijke Sahara bezet, uit Turkije, dat Cyprus bezet, en uit Rusland, dat de Krim bezet.

Overigens was deze actie niet tegen mensen gericht. Zelfs niet tegen Joodse Israëliërs. Nee, het was een gerichte actie tegen flessen! Flessen met Israëlische wijn die mede gefabriceerd zijn door Arabische Israëliërs die niet onderbetaald krijgen en ook niet worden uitgebuit, zoals de arbeiders in de klerenfabrieken in Leicester, of in China, of in Indië, of zoals de dames om de hoek die hier onder het toeziend oog van onze eigen Nederlandse overheid als slavinnen illegaal werkzaam zijn. Ze kunnen geen kant op, lijden een mensonwaardig bestaan, maar ze zijn geen product van de zogenaamde door Israël bezette gebieden en krijgen dus geen aandacht.

Ik ben verdrietig, teleurgesteld en bezorgd.

De auteur is opperrabbijn en bestuurslid van het Rabbinical Center of Europe.