De verkiezing van de relatief jonge Ier, sinds juni 2017 minister van Financiën en lid van de centrumrechtse partij Fine Gael, is verrassend. Calviño leek in eerste instantie de favoriet voor de functie, omdat ze de steun had van de grote landen, inclusief Duitsland en Frankrijk. Maar elk euroland had één stem, waardoor de stem van kleine landen even zwaar telde, wat uiteindelijk in de opmerkelijke uitslag resulteerde.

Er waren twee rondes nodig, omdat geen van de drie kandidaten meteen de minimaal vereiste 10 van de 19 stemmen haalde. Daarop vertelde Centeno de kandidaten hoeveel stemmen ze hadden gekregen en besloot Gramegna zich terug te trekken. Dit gebeurde de Luxemburger ook al in 2018 toen er werd gestemd over de opvolging van Jeroen Dijsselbloem en het uiteindelijk Centeno werd.

Minister Wopke Hoekstra wilde na afloop niet zeggen wie hij had gesteund. „Dat vinden we niet chic.” Maar volgens ingewijden zou Nederland eerst op Gramegna en daarna op Donohoe hebben gestemd. Hoekstra zei te verwachten dat Donohoe een „uitstekende” voorzitter zal zijn met zijn, ook Europese, ervaring. „Hij ligt heel breed erg goed.” Ook kent Hoekstra hem goed, onder andere door de alliantie van gelijkgestemde landen die geregeld met elkaar rond de tafel zaten in Brussel in het pre-coronatijdperk.

Donohoe is politicoloog en econoom. Opvallend is ook dat de nieuwe voorzitter uit een land stamt dat tien jaar geleden een van de grote slachtoffers van de financiële crisis was en dankzij Europese steun overeind kon krabbelen. De Ier bedankte zijn collega’s na afloop van de videoconferentie met een Tweet: „Ik ben diep vereerd met mijn verkiezing tot voorzitter van de Eurogroep.” Hij zei zich in te zullen zetten voor een „eerlijk herstel voor iedereen” de komende jaren.