Elsa Joubert is in Zuid-Afrika tot op heden een grote naam binnen de Afrikaanstalige Letteren. Buiten Zuid-Afrika werd zij bekend door haar in 1978 verschenen roman ”Die Swerfjare van Poppie Nongena”.

Deze roman werd in dertien talen vertaald, waaronder in 1985 in het Nederlands: ”De zwarte dagen van Poppie Nongena; het aangrijpende levensverhaal van een vrouw in Zuid-Afrika.” De roman gaf veel blanke Zuid-Afrikanen voor het eerst inzage in de enorme moeite van zwarte mensen in de grote steden van Zuid-Afrika om aan de juiste papieren voor een verblijfsvergunning te komen.

De verstikkende bureaucratie maakt het leven voor Poppie en haar gezin in Kaapstad onmogelijk. Ze wordt zelfs gedwongen om naar de verre –voor haar totaal vreemde– Transkei te verhuizen. De vredelievende Poppie geeft na een lange strijd de moed op en kiest voor de jongeren die tegen de onderdrukking in opstand komen.

Samen met haar man, de schrijver Klaas Steytler, was Elsa Joubert actief binnen het ”Afrikaanse Skrywersgilde” dat een brug sloeg naar ‘gekleurde’ Afrikaanstalige schrijvers als Adam Small en dat de censuurwetten bestreed.

Behalve acht romans over fictieve personages schreef Joubert twee autobiografische werken. ”Spertyd” kwam uit in 2017 en beschrijft ernstig en humoristisch de voortdurend kleiner wordende kring van het leven in het verzorgingstehuis Berghof in Kaapstad.

Behalve bundels korte verhalen –zoals ”Melk” over de vervreemding tussen blank en zwart in 1980– publiceerde Elsa Joubert reisverhalen met haar ervaringen uit Afrika en Europa: ”Water en woestyn” (1957, over Oeganda en Egypte) en ”Suid van die wind” (1962, over Madagaskar en Mauritius.

Elsa Joubert stierf als gevolg van besmetting met het coronavirus.

Met Elsa Joubert is een kritische, onverzettelijke schrijfster heengegaan, die een grote liefde bezat voor Afrika en haar mensen. Zij was de laatste van de grote Afrikaanstalige schrijfsters die in de tijd van de apartheid debuteerden.