Is corona dan niet belangrijk? Zeker wel. Achter al dat nieuws schuilen de menselijk drama’s. Treuren en rouwen mensen om verlies. Zien anderen hun onderneming –hun levenswerk– te gronde gaan. Tobben weer anderen met dreigende werkloosheid of zitten kwetsbare mensen ‘opgesloten’ in huis of tehuis. Ingrijpend leed. Daar valt niets op af te dingen.

Maar hier gaat het over het nieuws in de media. Is er niet een onbalans ontstaan? Nu.nl deed er onderzoek naar. Het bleek dat slechts 20 procent van de berichten die zij nu brengen, geen relatie heeft met corona. Het, wat zij noemen, harde nieuws droogt op. Rechtbanken houden nog nauwelijks zitting. Voetbalclubs houden de bal niet in de lucht; vliegmaatschappijen trouwens ook niet. Het wegverkeer is aan banden gelegd, de Kamer debatteert op huiskamerniveau.

Minder nieuws betekent in de praktijk dat de lat lager wordt gelegd. Terecht fronste de hoofdredacteur van Nu.nl zijn wenkbrauwen toen een verslag van een brandje in Purmerend op het scherm verscheen. Het laaghangende fruit –het voor de hand liggende nieuws– is wel geplukt en op de markt gebracht. Nu komt het neer op creativiteit. De rechtbankverslaggever van Nu.nl heeft zich ontpopt als bijenexpert.

Het doet denken aan de speciale bijlagen die deze krant jarenlang rondom het Kerstfeest bracht. Het vullen van de bijlage werd gaandeweg moeilijker. Natuurlijk, iets meditatiefs en iets historisch. Maar ook een wat heet menselijk verhaal. Kerstfeest in de gevangenis of bij de Oeigoeren in China, bij de zending in Rantepao of bij een sluiswachter in Blokzijl. Kerstfeest te land, ter zee of in de lucht. Ten slotte zuchtte je: Is dit wat we willen?

De journalistieke plicht om nieuws te brengen, kan gemakkelijk verschuiven naar een gevoelde verplichting om nieuws te maken.

Dat zal toch niet het nieuwe normaal gaan worden?