Toen ik vorig jaar freelance journalist werd, startte ik met mijn man een zoektocht naar een dalmatiër. Ik keek op Marktplaats, googelde me suf en kwam uiteindelijk uit bij de Nederlandse Club voor Dalmatische Honden. Omdat alle nestjes gereserveerd waren, stapten we naar een fokker die een dekking gepland had: Indian Dogs Kennel in het Groningse Stedum zou moederhond Lana binnenkort laten dekken.

In het boek ”Cesars aanpak voor puppy’s” van Cesar Millan lees ik dat het belangrijk is dat het nest van de pups schoon en veilig is en dat de beestjes in een huiselijke omgeving opgroeien. Omdat de moeder van onze toekomstige pup nog niet drachtig is, nemen we een kijkje bij een ander nestje van deze fokker. We maken meteen kennis met de toekomstige moederhond en het ziet er allemaal veelbelovend uit.

Via Facebook houdt de fokker ons op de hoogte. We krijgen mooie foto’s van de drachtige moederhond en later van de pups. De pup die qua karakter het beste bij ons past, plaatst de fokker bij ons. We hadden overigens geen sterke voorkeur: als het maar een teefje met zwarte stippen was.

We vervoeren ”onze pup” in een boodschappenkrat met kranten en een zachte handdoek. De fokker heeft ervoor gezorgd dat ze geen eten in haar maag heeft voor het geval ze misselijk wordt in de auto en dat is maar goed ook: onderweg spuugt ze een beetje. Piepen doet ze gelukkig niet en na een half uur valt ze in slaap.

De eerste dagen zijn intensief: Arwen, zoals we haar noemen, is nog niet zindelijk en is nog maar weinig buiten geweest. Gelukkig weten we dankzij de informatieavond van de puppycursus dat ze na elke activiteit –eten, slapen, spelen– naar buiten moet. En zo krijgen we het voor elkaar dat ze haar behoefte meestal netjes op het gras doet, met een beloning tot gevolg. Ook laten we haar langzamerhand aan de bench wennen door er regelmatig iets lekkers in te leggen en het deurtje af en toe op slot te doen om het weer open te doen als ze ontspannen zit of ligt.

Consequent zijn

Inmiddels piept ze nog maar heel eventjes en ontspant ze vrij snel. Als ze bijt, piepen we om haar te laten merken dat het zeer doet en als ze springt zetten we haar meteen op de grond, soms wel twintig keer achter elkaar, want consequent zijn is het halve werk.

Het opvoeden en socialiseren van een dalmatiër kost veel tijd: zo is het schrijven van dit artikel zeker twintig keer onderbroken door Arwen. Thuis werken of vakantie nemen is in deze eerste periode dus wel handig. Maar we hebben goede hoop, want zoals een vriendin zei: „Alles wat je er nu aan energie in stopt, betaalt zich later dubbel en dwars terug.”