Natuurlijk heb ik hem wel gehoord. Het gepiep klonk overduidelijk. Maar ik luister niet. En laat hem nog een keer gaan. En nog een keer. Na drie keer snoozen weet ik waarom: ik ben boos op dat ding. Je moet deze dagen tenslotte ergens boos op kunnen worden.

Ik wil niet vandaag. Ik wil op die plek blijven waar je nog niet weet dat er iets aan de hand is in de wereld. Want wakker worden vind ik momenteel het zwaarste moment van de dag. Wanneer ik ontdek dat alles anders is. Het is alsof er dan een soort dikke deken over de dag valt.

Natuurlijk weet ik dat het bij ons allemaal meevalt: we hebben geen zieken in de familie, zelfs geen mensen die tot de grootse risicogroepen behoren. Maar ik voel me opstandig en wil weer gewoon mijn dingen kunnen doen. Keek ik enkele weken geleden nog uit naar een dag thuiswerken, nu wil ik naar kantoor. Daarna even lekker de stad in. En vanavond wat baantjes in het zwembad trekken. Omdat het kan.

Maar het kan niet. En ik wil het ook niet. Laat daar geen onduidelijk over bestaan. Ik blijf graag thuis vanwege de mensen die wél tot de risicogroep behoren.

Twee weken ‘opsluiting’ is een keerpunt. Ik voel het tot in mijn botten. Het begint door te dringen dat het niet eventjes de kiezen op elkaar is. Dit is iets langdurigs.

Ik verman me. Ik moet wel. Zo meteen de jongens wakker maken. Maar voordat ik dat doe, bid ik. Intenser dan anders. Gelukkig nog Iemand Die onveranderd is en blijft.

Mariska houdt een dagboek bij over haar ervaringen tijdens de coronacrisis