Hoop en troost in angstige en verwarrende tijd
De vierde lijdenszondag van 2020 zal niet snel vergeten worden. Voor de meeste mensen zal het de eerste zondag in hun leven zijn dat er op advies van de overheid geen kerkdiensten gehouden worden met meer dan honderd kerkgangers. In talloze steden en dorpen zal het straatbeeld anders zijn dan het in tijden op zondag was. Lege straten, lege kerken. Zo bezien, is het bijzonder dat er technische middelen zijn waardoor gemeenteleden, via kerkomroep of internet, toch iets van het gemeente–zijn kunnen ervaren zonder fysiek in een kerkgebouw aanwezig te zijn.
Het coronavirus heeft in relatief korte tijd de manier van leven en werken in onze maatschappij volledig op de kop gezet. Thuiswerken, minder bezoeken afleggen bij ouderen en op zondag bij de kerktelefoon of de computer in plaats van in de kerkbank.
Het is opvallend dat in de seculiere media het advies om bijeenkomsten met meer dan honderd personen af te gelasten eerst vooral werd betrokken op stadions, concertgebouwen en musea. Over kerken, waar zondags meer mensen samenkomen dan in de stadions, bleef het stil. Het is een teken dat de kerk steeds meer aan de rand van de samenleving is komen te staan.
Toch viert de christelijke gemeente ook in de tijd van het coronavirus en midden in de lijdenstijd de opstandingsdag van Christus. De omstandigheden kunnen wisselen, de boodschap blijft dezelfde.
In de lijdenstijd, de zeven weken die voorafgaan aan het paasfeest, zijn de zondagen op zichzelf al een prediking van hoop. Deze namelijk dat Jezus Christus de Eerstgeborene is uit de doden en dat Hij door Zijn opstanding de dood ten principale verslagen heeft.
In alle verwarring en angst die er deze dagen is, mag de christelijke gemeente een boodschap van hoop en troost brengen. Nooit goedkoop en makkelijk. Niet door de omstandigheden te bagatelliseren. Er zijn mensen ernstig ziek, er sterven mensen, er is pijn en verdriet dat amper in woorden te vatten is. Ouderen die stervende zijn maar die door de angst voor besmetting geen afscheid kunnen nemen van hun dierbaren. Artsen die, elders op de wereld, voor gruwelijke keuzes worden gesteld omdat ze niet iedereen de zorg kunnen geven die nodig is.
Vanzelfsprekend hebben kerkenraden de verantwoordelijkheid zaken te regelen voor de zondagse erediensten. Maar laat het wel of niet fysiek kunnen samenkomen van de gemeente niet het belangrijkste zijn voor christenen. Is het niet Jezus Zelf Die zegt dat Hij daar is waar twee of drie in Zijn Naam bijeen zijn?
„Waarlijk, Hij heeft onze krankheden op Zich genomen en onze smarten, die heeft Hij gedragen”, zegt de profeet Jesaja. De eeuwen door heeft de christelijke gemeente in deze profetie een heenwijzing gezien naar de lijdende Christus, de Messias van Israël.
Het zijn woorden die, indien beleden en geloofd, in een angstige en verwarrende tijd hoop en troost bieden.
