Daud steunt christelijke steenarbeiders in Pakistan
Toen Daud negentien jaar oud was, kreeg hij het verlangen om straatarme Pakistaanse christenen in steenfabrieken te helpen. Nu staan er in hun dorpen kerken en christelijke scholen.
Tim Verduijn, regiocoördinator van de GZB binnen de Protestantse Kerk in Nederland, maakte vorig jaar een reis naar Pakistan om te kijken hoe de zendingsorganisatie daar kerken kan bijstaan. Hij kwam er in contact met Daud (40), die werkt onder de armste christenen in Pakistan. Onlangs was Daud in Nederland voor een training en ontmoetten beide mannen elkaar in Veenendaal.
Slavenarbeid
De jonge Daud ging in 1998 met een voorganger mee naar christenen die voor een steenfabriek in de omgeving van Lahore werkten. Ze bakten elke dag zo’n duizend stenen, zes dagen in de week. „Ze deden slavenarbeid”, zegt Daud. „Hun situatie was uitzichtloos. Ze konden niet lezen en niet schrijven, hun kinderen gingen niet naar school. Ze waren in naam christen, maar er was geen kerk en ze kenden niets van de christelijke religie. Zelfs het Onze Vader konden ze niet opzeggen.”
Daud vertelt dat God hem toen het verlangen gaf om iets voor hen te doen. Dat bleef nadat hij een goede baan in de ICT-sector in Karachi had gevonden, maar die stad lag wel 1200 kilometer van die dorpen. Na drie keer een verzoek om overplaatsing te hebben gedaan, verhuisde hij naar Lahore.
Verschoppelingen
Daud kwam in 2007 terug bij de steenarbeiders. Hun situatie was niet verbeterd. Kinderen vanaf zeven jaar moesten al meehelpen. Ze woonden in miserabele omstandigheden op het terrein van de fabriek. „Er was maar één waterpomp voor twintig families. Een wc hadden ze niet. Ze deden hun behoefte gewoon in het veld. Het ergste was misschien wel dat ze zich verschoppelingen voelden.”
Daud gaf aan dat hij hen wilde helpen en dat hij bij hen hoorde. „Ik zei dat we één in Christus waren. Ze vertrouwden me vanaf het eerste ogenblik. Ik begon met anderen met het vertellen en voorlezen van de verhalen uit de Bijbel aan kleine groepen ergens in de buitenlucht. Het werk is gezegend. We bereiken nu zo’n 1500 mensen. Er zijn acht scholen gesticht, waarnaar in totaal 700 kinderen gaan. Er is een kerk met 300 zitplaatsen gebouwd, die elke zondagmorgen vol zit.”
Volgens Daud is er niet alleen groei in de breedte, maar ook in de diepte. Hij geeft aan dat de arbeiders goede christenen willen worden. Hij noemt een jonge vrouw die vertelde dat haar man niet meer in de steenfabriek kon werken vanwege zijn gezondheid. Ze bad tot God of hij ander werk mocht krijgen en dat gebeurde. De man kreeg een riksja waarmee hij mensen van de ene naar de andere plaats kon brengen.
De Pakistaan laat een filmpje zien waarop hij een jongen bevraagt op zijn Bijbelkennis. De jongen noemt Mattheüs 11:28: „Komt herwaarts tot Mij, allen die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven.”
Een van de meest zichtbare veranderingen is, aldus Daud, dat de verstotenen een gevoel van eigenwaarde hebben gekregen. „Dankzij het Evangelie weten ze dat ze erbij horen en dat ze volwaardig deel uitmaken van de samenleving. Ze weten ook dat hun kinderen niet in deze uitzichtloosheid zullen blijven, maar later een betere baan zullen krijgen.”
Roeping
Dat is niet vanzelf gegaan. „Hun bazen waren niet gelukkig met mijn komst en ze hebben me op allerlei manieren tegengewerkt, onder andere door mij te bedreigen en mijn auto te beschadigen. Ook als de kinderen niet zouden werken, moesten de arbeiders evenveel stenen per dag bakken. Dat is gelukt. Een van de arbeiders zei tegen me: „Nu ik een relatie met Christus heb, voel ik me niet moe meer en kan ik veel harder werken.”
Daud heeft veel lucratieve aanbiedingen gekregen voor zijn werk, maar hij heeft ze allemaal afgeslagen. „Mijn roeping ligt bij de mensen die stenen bakken. Hun levens veranderen. Wat is er mooier dan dat te zien gebeuren?”
