Column: Metamorfose
Zelden heb ik zo veel complimenten gekregen over mijn uiterlijk. Ook uit hoeken waaruit je het niet een-twee-drie zou verwachten. Vermoedelijk ben ik daar aanzienlijk gevoeliger voor dan u. Desalniettemin zijn er vast en zeker lezers die snakken naar een gratis tip op dit gebied (en wie dat niet wenst, sla gerust deze pagina om).
Het is redelijk eenvoudig. U pakt uw ganzenveer. U schrijft een column. U stuurt deze, opgeleukt met uw eigen pasfoto, naar uw favoriete krant. En nu hopen dat er een verkeerde pasfoto boven uw column geplaatst wordt. Althans, bovengetekende verging het zulks. En zo kwam vier weken geleden in de papieren krant het knappe hoofd van mijn oudste oomzegger boven deze column te staan.
Werd de afgelopen dertig jaar bij kennismakingen altijd als eerste gevraagd: „Zoon van de professor?” Sinds kort hoor ik: „Oom van de student politicologie?” De derde generatie haalt de eerste in. Het kan verkeren.
Bij leerlingen gaat dat overigens heel anders. Die doen zoiets liever niet per ongeluk, bemerkte ik bij mijn eerste les ooit aan havo 3. Onder het motto ”Eerst relatie, dan prestatie” startte ik het lesjaar verwachtingsvol met een kennismaking. Elke leerling vertelde ogenschijnlijk braaf wie hij of zij was en deelde sprankelende vakantiebelevenissen.
Bij Roelof was dat niet anders. Dat hij erg vrolijk keek, leek me geen bijzonderheid tijdens zo’n boeiende les. Dat hij naast een zittenblijver zat die veel op zijn kerfstok had, was mij nog onbekend.
Toch kwam aan het einde van de les –het kon niet uitblijven– de aap uit de mouw. Bij het invullen van de presentielijst kwam ik Roelof niet tegen. En, u raadt het al, Ruurd hield ik over. Toen kon de klas er niet meer onderuit: „We hebben het lang volgehouden hè, zonder dat u het doorhad.”
Sindsdien kreeg Roelof-Ruurd vaak een beurt en werd dat zijn nieuwe identiteit. Zelfs boven zijn toetsen schreef hij het hele jaar zelf: Roelof-Ruurd van Ravenswaaij. Kortgeleden kwam ik hem weer tegen. Hij zit inmiddels op een andere school, maar de klik is gebleven. De smile kwam weer tevoorschijn toen ik zijn dubbele naam noemde.
Niet zelden voel je zo’n bijzondere band met leerlingen. Soms verbindt herkenning in het kattenkwaad, vaker verbinden goede gesprekken over het Woord. Temeer als je samen Gods heerlijkheid daarin ziet en bemerkt dat de Heilige Geest werkt (2 Kor. 3:18). Welke effect dat heeft? Een onbeschrijfelijke gedaanteverwisseling. Van heerlijkheid tot heerlijkheid.
