Natuurlijk weet iedereen het allang: de schattige plaatjes van kinderen op sociale media en de stralende moeders op covers van opvoedbladen vertellen niet het hele verhaal. Maar toch. Zoals veel moeders vroeg Annemarie ten Brinke zich af of ze het wel goed deed. In ”Weg met het perfecte plaatje” stelt ze zich kwetsbaar op en deelt ze met andere moeders wat ze, soms door schade en schande, geleerd heeft: „Wie is er wel perfect? We mogen trots zijn op wie we zijn: moeders die van hun kinderen houden en dag in dag uit het goede proberen te doen.”

Elk hoofdstuk begint met een columnachtig stukje uit de praktijk van alledag: hilarisch, herkenbaar, ontroerend soms. Daarna neemt Ten Brinke haar lezers mee in haar reflectie op het onderwerp; soms geeft ze een advies door dat ze kreeg van een vriendin of van een deskundige, soms iets wat ze uit eigen ervaring heeft geleerd. Bijvoorbeeld dat je als moeder goed voor jezelf moet zorgen en elke dag ”me time” moet inplannen. „Lekker lang op de wc gaan zitten en dan stiekem even een spelletje op mijn telefoon spelen, terwijl de kinderen na het avondeten hun vaste taken doen.” Tja, in een ”eerlijk boek over moeder-zijn” moet je natuurlijk wel eerlijk zijn.

Regelmatig deelt Ten Brinke ook dingen die ze in de Bijbel heeft ontdekt – waarbij ze meestal citeert uit de Nieuwe Bijbelvertaling. Ze schrijft bijvoorbeeld over de belangrijke plaats die kinderen innemen in het Koninkrijk van God. „Het is goed om daaraan te denken als je weer eens een nacht bezig bent met je kind(eren), als je aan het voeden bent of aan het verschonen. Als je je huilende baby probeert stil te krijgen. Als je op een regenachtige middag je kinderen probeert te vermaken. Jezus zegt: wat je voor deze kinderen doet, doe je voor Mij.”

Interviews

Verspreid door het boek zijn vier korte interviews opgenomen met moeders die terugblikken op hun manier van opvoeden. Hoewel zij behartigenswaardige dingen zeggen, maakt dat het boek niet per se sterker. De persoonlijke zoektocht van Ten Brinke is tenslotte het uitgangspunt, en het is de vraag wat de ervaringen van vier willekeurige (?) moeders daaraan toevoegen.

Dat geldt al helemaal voor de twee bastaardvloeken waarmee Ten Brinke haar verhaal kracht bij wil zetten. Het gaat om woorden waar niet iedereen zwaar aan zal tillen, maar dergelijk taalgebruik wekt voor een deel van de lezers toch bevreemding; jammer in een boekje dat juist een herkenbaar verhaal wil neerzetten.

”Weg met het perfecte plaatje” is geen diepgravende verhandeling over het moederschap of een allesomvattend opvoedboek vol veelbelovende theorieën. Het is vooral een boekje dat moeders bemoedigt en aanmoedigt. En dat is ook precies wat Ten Brinke voor ogen staat. „Wat zou het veel schelen als we elkaar meer zouden bemoedigen in plaats van bekritiseren”, verzucht ze ergens halverwege het boek.

Tranen

Even later beschrijft ze hoe ze bij de supermarkt een moeder naar buiten ziet komen met een peuter die ergens een drama van maakt. Even later ziet ze haar weer, het kind nog steeds in alle staten. „Ik keek naar de moeder. Ze schreeuwde niet terug, ze pakte het meisje op en zette het resoluut in de auto. Over haar wangen rolden tranen. Dat raakte me zo. (…) Ik wilde iets doen, maar wat? Moest ik vragen of ik haar kon helpen? Een tip geven? Uiteindelijk reed ze weg, met een nog steeds krijsend kind op de achterbank. Terwijl ik haar nakeek, wist ik het opeens. Ik had haar gewoon moeten zeggen dat ze een topmoeder is.”

Boekgegevens

Weg met het perfecte plaatje, Annemarie ten Brinke; uitg. Ark Media; 93 blz.; € 14,99