Medewerker Meijer van de eurofractie ChristenUnie-SGP gaat werken voor Europa Transparant, de fractie waar Paul van Buitenen -bekend als de klokkenluider van Brussel- de leiding heeft. De overstap is mede het gevolg van de afslanking van het apparaat bij de CU-SGP. Als gevolg van het zetelverlies bij de laatste verkiezingen voor het Europees Parlement moeten er medewerkers bij de fractie vertrekken. Dat Meijer werk gezocht heeft dat aansluit bij zijn huidige functie is goed te verklaren.Toch is zijn besluit om Van Buitenen als baas te kiezen opmerkelijk. Vooral ook omdat Meijer zelf bij de laatste verkiezingen voor het EP op de lijst stond voor de CU-SGP en omdat hij betrokken was bij het opstellen van het verkiezingsprogramma. Dat duidt op een sterke band met zijn partij, de ChristenUnie.

Die binding wil hij handhaven. Meijer blijft lid van de CU, ook nu hij in dienst treedt van Europa Transparant. Zelf begrijpt hij dat dit vragen oproept en noemt hij die dubbelrol „opmerkelijk.” Dat is die inderdaad, vooral als men bedenkt dat Meijer bij de laatste EP-verkiezingen de achterban van CU-SGP heeft gemaand niet op Van Buitenen te stemmen.

Met zijn pleidooi voor openheid en zijn afkeer van politieke spelletjes raakte Van Buitenen een gevoelige snaar bij de achterban van de CU en de SGP. Zij hebben een grote reserve tegen de groeiende en ondoorzichtige macht van Brussel. Daar kwam bij dat de ruis rond de eurofractie van CU-SGP kort voor de verkiezingen de snaar extra aanspande. In zijn toelichting op het besluit geeft Meijer op subtiele wijze aan dat die problematiek voor hem nu ook een overweging is om bij Europa Transparant te gaan werken.

Van Buitenen heeft met zijn strijd voor grotere transparantie in het Europees bestuur zeker een belangrijk thema te pakken. Toch is de vraag naar de houdbaarheidsduur van zijn politieke partij gewettigd. Feitelijk is Europa Transparant een one-issuepartij, zoals we die in het verleden in ons nationale parlement ook hebben gehad.

Te denken valt aan de ouderenpartijen en de Boerenpartij. Zij verdwenen vaak even snel als dat ze opkwamen, omdat het thema waarop ze hamerden zijn actualiteit had verloren en zij verder weinig boodschap hadden. Ook al is duidelijk dat Van Buitenen nog een lang gevecht heeft te voeren wil Europa doorzichtiger en toegankelijker voor de burger worden, de vraag is of zijn beperkte boodschap de kiezer blijvend zal aanspreken.

Natuurlijk is het zo dat elke partij bepaalde onderwerpen tot speerpunten van het eigen politiek bedrijf verheft. Dat geldt zeker de kleine fracties. Ook de eurofractie van CU-SGP moet dat doen. Het risico bestaat dat zij haar aandacht te veel verspreidt over de vele onderwerpen die in het EP aan de orde komen. Dat Van Buitenen dus kiest, is geen probleem. Wel dat hij een zeer beperkte keuze maakt.

Misschien is juist die beperkte missie van Europa Transparant wel de reden dat Meijer de overstap niet als problematisch ervaart. Over andere, meer ideologisch geladen onderwerpen hoeft hij niet met Van Buitenen te debatteren, omdat die nauwelijks een plaats in het verkiezingsprogram van diens partij hebben gekregen.

Ook al is Van Buitenen zelf een „betrokken christen”, dat neemt niet weg dat Meijer vanuit zijn achtergrond weet dat het in Europa om meer -en soms belangrijker- zaken gaat dan het streven naar meer transparantie, hoe goed dat ideaal op zichzelf ook is.

Die hogere waarden benadrukt de CU-SGP. Het is daarom in principieel en politiek opzicht lichtvaardig de overstap van Blokland en Belder naar Van Buitenen als een redelijk alternatief te zien omdat openheid en fraudebestrijding zonder levensbeschouwelijk fundament te mager is.