Als aannemers weten hoeveel wordt uitgetrokken voor onvoorziene risico’s, schaadt dat de onderhandelingspositie van de overheid, aldus De Boer.

De Boer reserveerde in de zomer van 2002, toen hij pas was aangetreden als bewindsman voor de LPF, op advies van zijn ambtenaren 985 miljoen euro voor risico’s bij Betuwelijn en HSL–Zuid, maar liet in het midden om welke posten het precies ging.

Volgens De Boer bestaat er „spanning” tussen de plicht van de minister om verantwoording af te leggen aan de Tweede Kamer en het dienen van het belang van de Staat. Vier dagen voordat hij op 22 juli als kersverse minister op het bordes stond, was De Boer op zijn plezierjacht door de toen hoogste ambtenaar van Verkeer en Waterstaat, Pans, summier op de hoogte gebracht van de financiële risico’s bij Betuwelijn en HSL–Zuid. Het volle gewicht van die mededeling drong niet tot De Boer door.

Dat gebeurde wel toen hij in augustus daadwerkelijk begon aan zijn werk als minister. De ambtenaren stelden hem voor een „risicoreservering” van 985 miljoen euro op te nemen in de begroting en de Kamer in oktober vertrouwelijk te informeren. De Boer sprak bij het verhoor door de commissie tegen dat hij belangrijke informatie in zijn begroting had „verstopt”. „Het stond erin, maar dat had beter gekund,”, erkende De Boer.

Hij deed een „appèl” op de politiek om in de toekomst bij grote projecten nauwer samen te werken met het bedrijfsleven via zogeheten publiek–private–samenwerking (pps). De overheid hoeft dan minder zelf te investeren en bedrijven kunnen er op lange termijn aan verdienen. PPS komt echter niet goed van de grond en dat weet De Boer onder meer aan „blokkades” bij het ministerie van Financiën, zonder hierover concrete voorbeelden te noemen.