„We houden ons vooral bezig met vredesoperaties, maar helaas moet ook het risico op een grote oorlog weer serieus worden genomen. Oude bondgenootschappen zijn niet meer vanzelfsprekend.”, aldus Osinga. Hij wijst op oorlogen aan de randen van Europa, de strijd tegen IS en grootmachten die hun invloedssfeer uitbreiden. Daarbij ondermijnt de opkomst van nationalistische en extreemrechtse groeperingen de Europese Unie en de NAVO, zegt hij.

„Er zijn in Europa maatregelen nodig om conventionele en nucleaire afschrikking weer geloofwaardig te maken. Zeker nu de oude orde vervaagt maar nog niet duidelijk is wat daarvoor in de plaats komt”, stelt de hoogleraar.

In de afgelopen dertig jaar was er vaak weinig kennis bij krijgsmachten over nieuwe missies en de complexiteit van conflictgebieden. „De militairen waren, achteraf gezien, onvoldoende uitgerust voor hun steeds breder wordende takenpakket”.

Langdurige bezuinigingen en reorganisaties zorgden er volgens Osinga voor dat kennis uit militaire organisaties verdween en geleerde lessen van missies verloren ging. Hij stelt ook vast dat moderne oorlogvoering weinig wordt bestudeerd aan Europese universiteiten, met uitzondering van Groot-Brittannië. De hoogleraar hamert op het belang van kennis delen. „Oorlog is historisch gezien de norm en vrede een recente fragiele uitvinding en historische uitzondering.”