In 2018 ging het om 211.000 vrouwen en 12.000 mannen die vanwege zorgtaken niet konden of wilden werken. Dat aantal is al vijf jaar min of meer stabiel. Tot 2013 was juist jarenlang sprake van een daling. In 2008 bleven nog 305.000 vrouwen en 8.000 mannen thuis om voor het gezin of het huishouden te zorgen.

Mensen die wel willen werken maar dat toch niet doen, geven vaak als reden dat de combinatie van zorg en arbeid te grote druk geeft. Hoogopgeleiden zeggen volgens het CBS relatief vaak dat ze geen geschikte betaalde kinderopvang kunnen vinden, laagopgeleiden klagen vaak dat schooltijden niet goed aansluiten.

Nederlanders die in deeltijd werken, lopen soms tegen dezelfde problemen aan. Volgens het CBS zouden 27.000 vrouwen en mannen wel meer uren willen werken maar zien ze daar vanaf om te zorgen voor hun gezin of het huishouden.

Eenverdieners

Peter Schalk, bestuurder van de reformatorische vakorganisatie RMU, constateert dat steeds minder mensen geen betaald werk willen of kunnen doen vanwege de zorg voor het gezin of het huishouden.

„Maar deze daling is niet van de laatste tien jaar”, stelt hij. „We zien dit al sinds dat de overheid arbeidsparticipatie stimuleert. Deze trend kan erop duiden dat eenverdienersgezinnen het zwaar hebben in Nederland.”

Schalk vindt dat ouders zelf moeten mogen kiezen voor de zorg voor hun gezin, zonder dat zij daarbij door fiscale maatregelen gefrustreerd worden.