Dat is iets wat de tuinman overigens elke dinsdag al doet, al gaat het niet zo rigoureus als we graag zouden willen. Aan een grote, dode boom die dreigt om te vallen, is al jaren niets gedaan.

Een Arabische buurman, die in de wooncommissie zit, was zo aardig een aantal takken van een moerbeiboom door te zagen die ons het licht ontnam. „Ik had een houthakker gevraagd het te doen”, zei hij. „Steeds beloofde hij te komen, maar hij kwam niet. Ik heb hem wel tien keer gebeld.”

Op een middag bond hij een zaag aan een lange stok, klom de boom in en ging de grootste takken te lijf. Wij, op de begaande grond, hoopten maar dat hij niet uit de boom zou vallen. Ik had het nummer van de ambulancedienst al bij de hand.

Groen rond het huis is mooi, maar het moet niet te gek worden. Tenslotte zijn we hier niet in Nederland. Daar zorgen –tenminste in de tijd dat wij in Nederland woonden– regens ervoor dat de bossen, weilanden en tuinen vochtig bleven. Hier stoppen de regens in april en blijft het droog tot november.

En dat heeft grote gevolgen. De laatste winter was bijzonder nat. Dat betekent dat bomen, struiken en graslanden zijn gegroeid alsof we in de Amazone wonen. Maar in mei en juni komen de hittegolven. Dat betekent dat groene bloemenvelden veranderen in lichtgele velden met distels – en dat de bomen hun glans verliezen.

In de eerste dagen van juni hing er vrijwel elke middag en vroege avond een brandlucht buiten. Of de natuurbrand nu tientallen kilometers ten westen van Jeruzalem plaatsheeft, net buiten de stad of in de stad zelf, de wind verspreidt de geur van rook over de stad. De branden hebben verschillende oorzaken. Maar een brandweercommandant vertelt op televisie dat in de meeste gevallen onvoorzichtigheid een rol speelt.

Op internet is meestal snel te vinden waar een brand woedt. De ergste vuurzee tot nu toe was in Mevo Modi’in, tussen Jeruzalem en Tel Aviv. In deze religieuze landbouwcoöperatie gingen zeker zestien huizen in vlammen op.

Vrienden net buiten de stad vertelden me dat bewoners in hun wijk op een middag werden geëvacueerd. Gelukkig leden ze geen schade. „Niet alleen de vlammen, ook de rookwolken zijn gevaarlijk”, zeiden ze. De volgende ochtend bleef de brandweer rondrijden in de buurt. De verbrande velden smeulen nog steeds en als ’s avonds de wind opsteekt, kan het vuur weer oplaaien.

Bij ons in de wijk hingen op een zaterdagmiddag rookwolken in de straat. Op een grote weg in de buurt vlogen brandweerauto’s voorbij. Wandelaars vroeg ik waar de brand was, maar niemand kon opheldering geven. Ik besloot naar een uitkijkpunt in de buurt te gaan.

Daarvoor moest ik over een veldje met verdord gras lopen. Helaas schoot ik hier niets mee op. De bomen, inmiddels groot geworden, belemmerden het uitzicht. En ik heb het gevoeld: twee minuten lopen over verdord grasland in deze tijd van het jaar staat gelijk aan dertig minuten stekels en prikbollen uit m’n broek en Italiaanse schoenen trekken.