Een paar dagen later lees ik dat opwekkingsliederen aansluiten bij de geloofsbeleving van mensen. Wie graag liederen van bijvoorbeeld Sela zingt, krijgt steeds meer moeite met een prediking van zonde en genade. Ik vraag me af of ik dat als een prognose moet beschouwen. Of de eerste zoon voorgesorteerd staat op afhaken, en de jongste onze gemeente niet zal verlaten.

Zelf houd ik ook niet zo van opwekking. Het is me vaak allemaal net iets te lief: de muziek, de teksten, de stemmen. Maar je komt er niet altijd onderuit. Tijdens de ontmoetingsdag van stichting Hart van Homo’s zongen we: ”Lopen op het water”. Terwijl ik worstelde met de melodie, werd er om me heen vol overgave meegezongen. Voordat ik het wist, kwamen de woorden binnen. „En als mijn voeten falen, dan faalt U niet… (…) En als de golven overslaan, dan blijf ik hopen op Uw Naam…” In deze zaal, op deze dag klonk dat allesbehalve triomfantelijk. Het klonk als een gebed.

Nu ben ik geen onderzoeker, maar zou het niet voor ten minste 50 procent zo zijn dat wat mensen graag zingen aansluit bij hun geloofsverlangen in plaats van bij hun geloofsbeleving? „Je zingt zoals je drinkt: van dorst” stond ooit op de muur van ons studentenhuis geschreven. Daaraan dacht ik toen ik een dementerende psalmen zag zingen. En toen ik hoorde over een 3-jarig meisje dat ”Ik zal er zijn” zong voordat de tumor uit haar buik verwijderd werd. Maar doen we dit niet allemaal weleens: met overbekende woorden een veilig nest maken voor ons angstige hart?

Zo zijn de liederen trouwens ook vaak ontstaan. Kinga Bán kon over de diepe pijn van het afscheid nemen van haar gezin nauwelijks praten, maar wel zingen. En ”Welk een vriend is onze Jezus” (mijn ‘lievelings’) kwam uit de pen van iemand die twee keer achter elkaar een verloofde verloor en zware depressies kende. Wij zingen van dorst, zoekend naar tegenwicht. Zo bezien heeft de een soms misschien een stevige psalm nodig, en de ander een opwekkend lied. Ik zeg het toch maar, voordat dit allemaal te lief klinkt.