Afgelopen week gingen meer Fransen de straat op in hun gele hesjes dan in eerdere weken. De aanleiding was de nasleep van de brand in de Notre-Dame. In slechts een paar dagen tijd kwam bijna een miljard euro beschikbaar voor wederopbouw van de kathedraal. Voor de demonstranten was juist dat moeilijk. „Wat blijft er voor de armen over?”

De Notre-Dame brandde juist af op de avond dat president Macron de natie zou toespreken over het ongemak van de ‘gele hesjes’: de armoede in Frankrijk en de vele mensen, die met moeite de touwtjes aan elkaar kunnen knopen. „Kun je het je voorstellen, 100 miljoen, 200 miljoen, met één klik”, zei Philippe Martinez, de leider van de communistische vakbond CGT.

Best begrijpelijk en zuur. En niet alleen in Frankrijk. Ook in Nederland heerst al langere tijd onvrede vanwege het feit dat de eerste levensbehoeften almaar duurder worden. Ondernemingen maken stevige winsten, terwijl een groot deel van de werknemers weinig tot niets merkt van de voorspoed. Deze groep Nederlanders laat zich trouwens minder vaak dan de Fransen in gele hesjes zien om hun gevoel demonstratief kracht bij te zetten.

Onvrede

Over de hele linie merk je dat er onvrede is over de koopkracht in Nederland. Vorig jaar werd beloofd dat we er allemaal op vooruit zouden gaan.

Niets is minder waar. In de afgelopen periode kregen we te maken met aanpassingen van het lage btw-tarief, waardoor bijna alle primaire producten in prijs stegen. Boodschappen en zorg worden duurder, verzekeringen en energienota’s gaan omhoog, dus we houden minder over onder de streep.

De inflatie over de maand maart steeg tot zelfs 2,8 procent en de verwachting is dat dit nog niet het plafond is. Ook waarschuwde de Raad van State dat we in Nederland te veel belasting betalen.

Qua inkomsten merken burgers amper iets van de voorspoed die gepredikt wordt. De lonen blijven achter bij de prijzen en stijgen slechts mondjesmaat – we zitten nu gemiddeld op 2,2 procent.

Niet geplust

Van de aangekondigde belastingvoordelen valt weinig te merken, reden waarom de maatschappelijke onvrede aanzwelt. In de koopkrachtplaatjes werd rekening gehouden met een lagere inflatie en onder meer een hogere loonstijging. De praktijk laat echter zien dat er in de huishoudboekjes niet wordt geplust.

Het kabinet legt vervolgens voor de zoveelste keer bij monde van premier Rutte uit dat er echt op de koopkracht van de Nederlanders wordt gelet en dat iedereen vroeg of laat zal merken dat we in een tijd van voorspoed leven.

En daar wringt ‘m juist de schoen. Mensen hebben het gevoel dat alles duurder wordt en de overheid legt opnieuw omslachtig uit hoe de vork in de steel zit. Daar worden mensen langzamerhand moe van. Ze willen serieus behandeld worden. Het wachten is nu op echte daden van het ‘westelijk front’. Te starten bij de voorjaarsnota die medio mei verschijnt.

De auteur is directeur van de christelijke vakorganisatie CGMV. Reageren? sociaal@refdag.nl