Column (ds. J. Belder): Minvermogende verdwijnt achter een pilaar
Stille week, Goede Week, Grote Week, Heilige Week, Lijdensweek. Kerkelijk Nederland is op weg naar Pasen. Maar stil is het deze week allerminst. Alleen al de muziekagenda loopt over. Nederland is even Bachland. In 2017 waren er 174 en een jaar later maar liefst 187 uitvoeringen van de Matthäus Passion. Terwijl veel kerken leeglopen, stromen ze vol als Bachs bijna 300 jaar oude vertolking van Mattheüs 26 en 27 wordt uitgevoerd. Ruim drie uur stilzitten in een kille oude kerk op hard en ongemakkelijk meubilair. Je moet er ook nog eens diep voor in de buidel tasten. In Naarden, uitgegroeid tot hart van de Matthäustraditie, variëren de toegangsprijzen van 15 tot 129 euro, meldt de website. Het zal gaan zoals vroeger bij het verhuren van zitplaatsen. Wie veel te besteden heeft, zit goed. De minvermogenden verdwijnen vermoedelijk achter een pilaar. Misschien wel in het stookhok. Wij behelpen ons thuis met een cd.
Wie de Matthäus oubollig vindt, kan donderdagavond naar Dordt voor de negende editie van The Passion. Niks geen christelijke songs, maar hedendaagse muziek als omlijsting en uitleg van het Evangelie. Wie snel was, bemachtigde een kaartje om in processie achter een loodzwaar kruis aan te sjokken. Aan de hand van het thema ”Je bent niet alleen” wordt er aandacht gevraagd voor elkaar.
En dan is er nog de opvoering van de rockopera Jesus Christ Superstar.
Men kan en mag van alles vinden, maar ik raak altijd weer onder de indruk van Bach. Vooral van de verticale lijn die hij trekt. Voor de eerbied en diepe verwondering voor het plaatsvervangend lijden en sterven van Christus. Veelzeggend zijn de letters SDG ook boven zijn Matthäus. Soli Deo Gloria, ofwel: God alleen de eer. Bach was een diepgelovig man. Hij verlangde door te geven wat hij zelf van het Evangelie had geproefd. Zo werd de Matthäus één indrukwekkende evangelieverkondiging. Zorgvuldig blijft hij bij de Bijbeltekst.
Dordt wil met The Passion vooral aansluiten bij 400 jaar synode. Een lofwaardig streven. Het was ook de Dordtse Synode te doen om het hart van het Evangelie. Maar wat zou de toenmalige synodevoorzitter Johannes Bogerman van The Passion vinden? Grote kans dat hij het hele evenement zou verstoren door opnieuw met trillende stem door Dordt te bulderen: „Ite, ite, dimittimini” (d’r uit!)
Ik houd het graag op Bach. De man die het Evangelie begrepen heeft en erdoor gegrepen was. Hoe zou je anders zulke mooie muziek kunnen maken met zo’n duidelijke boodschap?
