De zondag vormde voor mij een keerpunt en ik maakte de keuze om het niet te doen. Volgens mij is er genoeg geschreven. Zaterdag was ik verzadigd van alle artikelen, columns, reportages en commentaren die ik via Twitter had gelezen.

Ik kwam erachter dat er zelfs discussie was ontstaan over de betekenis van het woord ”boreaal”; een woord dat ik tot voor kort niet kende. Een zondag en rustdag doen goed; even afstand nemen van de hectiek en polemiek.

Tegelijk met het afstand nemen van de discussies op Nederlandse bodem kwam er ruimte om de afschuwelijke beelden en berichten uit Mozambique, Malawi en Zimbabwe tot me te nemen. Het dodental als gevolg van de cycloon Idai loopt in die landen op. Honderdduizenden mensen zijn dakloos geworden. De ziekte cholera is uitgebroken. Pas als het water zich heeft teruggetrokken, kan de volledige omvang van de ramp bepaald worden.

Ik weet niet of de cycloon Idai een gevolg is van de klimaatverandering. Ik weet ook niet precies hoeveel invloed de mensheid kan uitoefenen op temperatuur- en zeespiegelstijging.

Ik weet echter wel dat rampen als Idai een appel op ons doen: kijken we weg, kijken we toe of strekken we ons uit om hulp te verlenen? Trekken we de muren van ons veilige en welvarende land op of zetten we ons (in internationaal verband) in voor noodhulp en structurele hulp, zodat deze kwetsbare landen zich in de toekomst beter kunnen weren tegen grote hoeveelheden water?

Het draait er niet om of we ons tot het conservatieve of progressieve kamp rekenen. De recente aanslagen, in Nieuw-Zeeland en in Utrecht, tonen aan dat mensen vanuit allerlei motieven en denkrichtingen tot vreselijke dingen in staat zijn.

We worden uiteindelijk niet geroepen tot het kiezen van een politieke richting, maar tot een Bijbelse richting: tot het doen van recht en gerechtigheid. We richten ons niet op een mogelijk ‘avondland’ waarin we leven, maar op de Blinkende Morgenster. In deze veertigdagentijd staan we stil bij het lijden van Jezus en leven we toe naar Pasen. Onze blik op het kruis is niet alleen verticaal gericht, maar ook horizontaal, naar het lijden dat we om ons heen zien; dichtbij en ver weg.

De oproep om recht te doen (dingen die krom zijn weer rechtmaken) kom ik steeds weer tegen in de Bijbel. De profeten roepen hier keer op keer toe op. In Jesaja 58 komen we dertien mogelijkheden tegen om dat te kunnen doen.

De Heere Jezus grijpt vaak terug op dit gedeelte uit Jesaja. Zo noemt Hij in Mattheüs 25 zes ”werken van barmhartigheid”, waaronder de zorg voor armen, de zorg voor vreemdelingen, het bezoeken van zieken en gevangenenbezoek.

Langs deze weg zal licht in het donker schijnen. Pas hoorde ik daarover in een lied:

„Help me to love with open arms, like

You do.

A love that erases all the lines and sees

the truth.

So that when they look in my eyes, they

would see You.”

Een liefde die alle lijnen uitwist en de waarheid ziet; dat is wat we nodig hebben.

Reageren? rubriekforum@refdag.nl