1. Er zou geen originele tekst van de oorspronkelijke auteurs van de Bijbelboeken zijn. De achterliggende gedachte is typisch islamitisch. Bij een profeet hoort een boek dat door God via een engel gedicteerd zou zijn en nog tijdens zijn leven is vastgesteld. Zo’n idee van openbaring is niet Bijbels. Bij de Bijbel gaat het om een doorgaand proces van Gods spreken en handelen dat door een geloofsgemeenschap is doorgegeven en op schrift is gesteld. Dat Mozes niet de hele Pentateuch (Genesis-Deuteronomium) heeft gedicteerd en dat Lukas geen ooggetuige was, doet niets af van de waarde van de boeken die met hun naam verbonden zijn. Een grote gemeenschap van getuigen was bij de totstandkoming en het doorgeven van de tekst betrokken.

Moslims beweren tegenwoordig soms wel dat er bij de Koran nog vóór de dood van Mohammed een vastgestelde tekst zou zijn geweest die identiek is met de huidige Koran. Niets is echter minder waar. De traditie spreekt over discussies over de tekst decennia na de dood van Mohammed en over verbranding van alternatieve versies. Het Arabische schrift was ook nog niet helemaal ontwikkeld. Pas circa drie eeuwen na de dood van Mohammed werd een definitieve tekst opgesteld. Veel meer onzekerheid dus dan bij de Bijbel.

2. De Bijbeltekst zou fouten bevatten. Inderdaad zijn er bij het overschrijven van de Bijbel kleine foutjes gemaakt. Dat kan niet anders. Zelfs vandaag kan er met digitale kopieën iets misgaan. Mensen zijn niet feilloos en bij het handmatig overschrijven in een proces van vele eeuwen van 66 Bijbelboeken kan het dus gebeuren dat er een foutief jaartal staat bij de leeftijd van een koning. Dat verandert niets aan de boodschap van het boek. Christenen hebben zelf het initiatief genomen om de verschillen tussen handschriften te publiceren, zodat we des te beter weten hoe betrouwbaar de tekst is, en dat is ongeëvenaard voor zo’n oude en grote tekst. De Koran is veel jonger en omvat slechts één boek in plaats van 66, maar ook van de Koran zijn er teksten die verschillen. Wie daarover publiceert, moet echter vrezen voor zijn leven en dat schept geen vertrouwen.

3. De Bijbeltekst zou tegenstrijdigheden bevatten. Een voorbeeld hiervan is de vraag of Judas om het leven kwam door zichzelf op te hangen (Mattheüs) of door voorover te storten en te pletter te vallen (Handelingen). Hier hoeft echter helemaal geen tegenstelling te zijn. Mattheüs focust op de daad van Judas: hij hing zichzelf op. Lukas focust op het feit hoe met de gevolgen (zijn lichaam viel vervolgens te pletter en die grond werd er met afschuw naar genoemd) een profetie werd vervuld. De Bijbelschrijvers maken ieder een eigen keuze uit het vele dat over een bepaalde gebeurtenis doorgegeven kan worden. Niet altijd kunnen we achterhalen wat er allemaal gebeurd is. Tegenstrijdigheden hebben vaak ook te maken met onze eigen onkunde vanwege de enorme kloof van taal, cultuur en tijd.

4. Er zou onder christenen geen eenstemmigheid zijn over de canon van de Bijbel. Het omgekeerde is het geval. Er is een opvallend grote eenstemmigheid in de wereldkerk over de canon. Behalve de Korantekst die door de islamitische machthebbers is vastgesteld, zijn er nog talloze andere getuigenissen over Mohammed (de zogenoemde ”hadieth”), waarover onder moslims de laatste jaren steeds meer discussie komt over de vraag of ze wel betrouwbaar zijn. Dat is begrijpelijk want sommige roepen vandaag grote afkeer op, maar het geeft de indruk dat de aanval op de Bijbel bedoeld is om de aandacht af te leiden van ongemakkelijke vragen over de islamitische traditie.

De auteur is predikant-directeur van stichting Evangelie & Moslims. In deze rubriek worden antwoorden gegeven op vragen over het christelijk geloof.