De spanningen stapelen zich op, zeker als blijkt dat een van de mannen die een aanslag hebben gepleegd in Parijs, zich schuilhoudt in de Brusselse wijk Molenbeek. En dan komt Max ook nog met een gevaarlijk plan: hij wil dat zijn vriend met valse papieren niet in de wijnkelder verstopt blijft, maar naar school gaat.

Dat Katherine Marsh in Brussel woonde, zorgt ervoor dat het verhaal heel dichtbij komt. Zeker ook omdat ze woonde in de straat die naar Albert Jonnart, een verzetsstrijder in de Tweede Wereldoorlog, is vernoemd. Zijn verhaal is mooi verweven met dat van Ahmed en Max. Marsh verwoordt de parallellen in het nawoord zelf: „Het gaat over hoe belangrijk het is om beschaafd en vriendelijk te zijn, en helemaal voor degenen die geen deel uitmaken van je eigen familie, maar ‘anders’ zijn.”

Dit verhaal (10+), deels waargebeurd, geeft een indrukwekkend beeld van het leven van iemand die op de vlucht is en soms geen toekomst meer ziet: „Ik kijk naar de zee en ik wil dood.” De weerstand tegen vluchtelingen is voelbaar gemaakt.

Een paar woorden zijn plat en verdienen niet de schoonheidsprijs, maar verder is de schrijfstijl mooi.

Boekgegevens

Niemandsjongen, Katherine Marsh; uitg. Luitingh-Sijthoff; 350 blz.; € 18,99.