Wat dat concreet betekent? Dat dingen als inspraak en persoonlijke voorkeuren er even minder toe doen. Stel je voor zeg, dat in een ziekenboeg de patiënt het voor het zeggen krijgt!

Daardoor bestaat er ook bij ons een contrast tussen de wereld buiten en binnen zo’n ‘medisch crisisoord’, zoals je ook onze ziekenhuizen kunt typeren. Daarbuiten lijkt het alsof het niets uitmaakt wat je denkt, wilt of doet. Alsof in die gezonde wereld geen crisissfeer heerst waarin de volksgezondheid –maar dan moreel– in het geding is vanwege schadelijke opvattingen. Maar omdat er geen overeenstemming bestaat over wát er bestreden moeten worden, laten we de dingen op zijn beloop.

Intussen is het maar de vraag of we met die harde kant het wezen van medisch werk –hier én daar in Congo– te pakken hebben. Niet dus. Medemenselijkheid en naastenliefde zijn er vaak de sturende krachten. Laten we die als voorbeeld nemen om onze kwakkelende samenleving te dienen. Maar vervolgens: alerter worden op ziekmakende moraal en virulent kwaad.