Bij de oprit van de snelweg tussen Montceau-Les-Mines en Le Creusot branden pallets. Tientallen ‘gele hesjes’ bespreken hier de nieuwe acties van morgen, regelmatig onderbroken door langsrijdende vrachtwagens die met luid getoeter hun steun betuigen aan de groep betogers bovenop het viaduct.

Ondanks pogingen van de Franse regering om de crisis te sussen, is hier het leger ‘gele hesjes’ de afgelopen dagen alleen maar gegroeid. De een staat er al de hele dag, een ander is net uit het werk aangekomen. Een zeer uiteenlopend gezelschap: gepensioneerden, moeders met kinderen, jongeren, verpleegkundigen en ambtenaren. Afgezien van het gele fluorescerende hesje hebben ze vrijwel allemaal één ding gemeen: ze zijn woedend op een regering die niet naar hen wil luisteren en een president die zich gedraagt als een koning en zich blijkbaar enkel minachtend over de demonstranten kan uitspreken.

Sociale gerechtigheid

„Dit is een mijnstreek, mensen hebben hier de strijd voor sociale gerechtigheid in hun DNA zitten”, zegt Pierre-Gael. „De eerste zaterdag stonden we hier met tien man. Afgelopen zaterdag waren er al bijna 2000.” Mériam (32) vindt dat de tijd rijp is om schoon schip te maken. Ze wil dat het land een andere koers gaat varen. „Een parlementariër die niet weet wat de hoogte is van het minimumloon; dat kan gewoon niet.”

In Le Magny gaat het al lang niet meer alleen over de prijs van een liter diesel. Het gaat hier over de belastingen, de hoogte van de pensioenen en het minimumloon, de lasten voor kleine ondernemers die niets anders willen dan kunnen leven van hun werk. En over de opgelopen kosten van gas en elektriciteit, waardoor veel mensen een armoedig bestaan leiden.

Een situatie die onhoudbaar is geworden, zo vinden ze. Neem Marie-Claude. Ze vecht voor een betere toekomst van haar 27-jarige zoon die noodgedwongen weer thuis is komen wonen. Roger-Moury (65) moet het zien te rooien met een pensioen van 1200 euro. Daar moet dan een huur van 550 euro vanaf en natuurlijk de andere maandelijkse lasten. Hij kan er niet meer van leven.

Vastberaden

„Drie weken geleden stonden we hier nog met z’n tweeën”, roept Manu voor een overvolle zaal. Gejuich gaat op. Het zaaltje dat door de gemeente Le Magny beschikbaar is gesteld voor een algemene vergadering van de plaatselijke groep van ‘gele hesjes’, is bomvol. Zeker 400 mensen hebben zich vanavond verzameld om te vergaderen over de de dagelijkse gang van zaken bij het viaduct over de snelweg N7.

Er hangt iets in de lucht. De stemming is gespannen. Mensen die in de vergadering naar de microfoon grijpen zijn emotioneel, maar klinken vastberaden. Als het nodig is, dan gaan ze door tot de kerst. Het pensioen van René (74) wordt nu elke maand met 100 euro gekort. Maar hij staat hier niet alleen voor zijn koopkracht. „Ik maak me zorgen over al die privatiseringen, de dure tolwegen, het verdwijnen van het postkantoor en het ziekenhuis natuurlijk. Als er nu iets met me gebeurt, dan kan ik naar het ziekenhuis van Châlon-sur-Saône, 60 kilometer verder. Het ziekenhuis in Montceau is dicht.”

Niemand weet wat komen gaat, maar voor velen is het duidelijk dat de geest uit de fles is. Fabienne neemt de microfoon en roept dat het nu maar eens afgelopen moet zijn met alle grote monden. Er moeten hardere acties komen. Ze wil de snelweg blokkeren. Wie mee wil doen, mag zich bij haar melden. En hoewel niet iedereen die harde lijn ondersteunt, lijken de meesten het nu belangrijker vinden om eensgezind te blijven.

Het idee om een woordvoerder van de ‘gele hesjes’ aan te stellen wordt vrijwel unaniem weggestemd. Fabienne: „We zijn nu feitelijk ongrijpbaar voor de politiek en dat is meteen ook onze kracht. We zijn het volk. We hebben geen vertegenwoordigers nodig.”

Keerpunt

Hier gaat niemand weg voordat er iets wezenlijks is veranderd aan de plannen van de regering. Of president Macron het gaat overleven met het terugtrekken van de brandstofaccijns, is daarom allerminst zeker. De zaal is eensgezind en de actiebereidheid onder de ‘gele hesjes’ lijkt groot. Volgens een van de sprekers kan dit een keerpunt in de geschiedenis worden. Maar dan is er volgens hem wel méér nodig. „Echte grote veranderingen zullen alleen plaatshebben onder druk van een algemene staking. Net zoals in ’68.” Wederom gejuich.

Het platteland lijkt zich bewust te worden van een zekere macht. Een flink deel van de demonstranten is met pensioen. Mensen die zelf niets meer te verliezen hebben. Ze komen op voor de jeugd, hun kleinkinderen, de jongeren die het simpelweg niet meer redden door de jarenlange opgelopen kosten van hun levensonderhoud. Sommigen stonden vijftig jaar geleden ook op de barricades. De Parijse bestuurders moeten het ondertussen flink benauwd hebben.