Voor zijn Franse ambtsgenoot Emmanuel Macron ligt het anders. In zijn land is het al wekenlang onrustig. In het afgelopen weekend togen in heel Frankrijk opnieuw tienduizenden mensen de staat op om te betogen tegen de regering-Macron. De protesten liepen in Parijs compleet uit de hand: demonstranten sloegen aan het plunderen, staken auto’s in brand, vernielden de Arc de Triomphe en gooiden de ruiten van bankfilialen en restaurants in. Meer dan 130 mensen raakten bovendien gewond, onder wie 23 politiemensen.

Het geweld doet het imago van de beweging uiteraard weinig goed. Toch lijken de ‘gele hesjes’ een breed levend sentiment in de Franse bevolking te vertegenwoordigen. In een peiling van het Franse onderzoeksbureau Odoxo, van vorige week woensdag, noemde 84 procent van de Fransen de acties „gerechtvaardigd.” Acht op de tien Fransen gaf bovendien aan Macron niet langer „geloofwaardig” te vinden.

Tegelijk is het lastig vat te krijgen op de precieze wensen van de actievoerders. Ze willen lagere brandstofprijzen, dat is helder. De dieselprijs steeg door accijnzen 23 cent in één jaar. Het is een exponent van een breder levend onbehagen over de stijgende kosten voor het levensonderhoud. De beweging is bovendien verenigd in de wens dat Macron het veld moet ruimen.

Een positieve boodschap over een alternatief hebben de ‘gele hesjes’ echter niet. Zowel ultra-links (La France Insoumice van Jean-Luc Mélenchon) als ultra-rechts (het Rassamblement National van Marine Le Pen) dragen de protestbeweging. Over mogelijke oplossingen voor de problemen lopen hun meningen ver uiteen. Een groot deel van de sympathisanten zit bovendien tussen de kampen in.

Macron wijst er in reacties met recht op dat hij door miljoenen Fransen democratisch is verkozen. Het is niet aan een protestbeweging een president naar huis te sturen. Het is bovendien in hem te prijzen dat hij werk wil maken van de klimaatdoelstellingen, waar de hogere brandstofprijzen een onderdeel van zijn. Al het gepraat over klimaat heeft zonder concrete maatregelen geen enkele zin.

De belastingverhogingen die de ecologische agenda moeten dienen, vormen van het totaal echter maar een heel klein deel. Macron zou er goed aan doen te luisteren naar het leidende sentiment onder de betogingen. Die is dat gewone burgers door bezuinigingen en belastingen de rekening krijgen gepresenteerd, terwijl grote jongens in het bedrijfsleven belastingkortingen en subsidies krijgen. Het is een praktijk die maar al te vaak, ook elders in Europa, voorkomt.