Het is bijna een ritueel. Eens in de zoveel tijd melden media in het Midden-Oosten de vondst van een oeroud evangelie over Jezus, het evangelie van Barnabas geheten. Vaak gaat de melding gepaard met een foto van een bijna vergaan boekwerk, dat de eeuwen door zorgvuldig geheimgehouden werd door christenen. Dankzij oplettende islamitische wetenschappers is het boek echter aan het licht gekomen. Er blijkt in te staan dat Christus nooit aan het kruis is gestorven en zelfs dat Hij de komst van Mohammed voorspelde.

Afgelopen zomer was het weer raak. De Siasat Daily, een krant uit India die vooral onder islamitische Urdusprekenden populair is, meldde dat er een 1500 jaar oude Bijbel in beslag was genomen waarin het evangelie van Barnabas was opgenomen. De Bijbel zou zijn geconfisqueerd van „een bende smokkelaars gedurende een operatie in het gebied rond de Middellandse Zee.” En ook werd verteld dat „deze antieke Bijbel al is ontdekt in het jaar 2000, maar dat de vondst geheim is gehouden tot nu.”

Wat hiervan te denken? Er bestaat inderdaad zoiets als het Barnabasevangelie. Dat stelt inderdaad dat Judas werd gekruisigd in plaats van Christus. Het stelt ook, met naam en al, dat Mohammed zou komen. Het zegt zelfs dat Mohammed de messias zal zijn, hoewel ook in de islam alleen Jezus die naam draagt.

Een evangelie dus, dat het christelijk geloof op zijn grondvesten doet schudden? Nou nee. Erg bijzonder is de inhoud niet voor wie bedenkt dat dit nepevangelie pas voor het eerst in de 17e eeuw opdook. Wetenschappers van goede naam hebben er nauwelijks twijfel over dat de bron ligt in Spanje rond het jaar 1610, en dat de auteur hoogstwaarschijnlijk een Joodse Spanjaard is die moslim was geworden.

Een van die internationaal vermaarde wetenschappers die veel energie hebben gestoken in het ontrafelen van de waarheid achter het Barnabasevangelie is de Nederlandse dr. Jan Slomp. Hij concludeert dat het evangelie van Barnabas een groot obstakel is voor veel moslims om de Bijbel serieus te nemen.

Dat blijkt. Sinds de islamitische filosoof Ibn Hazm kort na het jaar 1000 de theorie ontwikkelde dat christenen het Evangelie vervalst zouden hebben, is iedere strohalm aangegrepen om dat te bewijzen. Het evangelie van Barnabas is van al die strohalmen ongetwijfeld de langste – maar ook zo ongeveer de dunste. Het historisch bewijs van fraude is immers overduidelijk. Dat is dus het probleem niet.

Het échte probleem is dat sommige islamitische geestelijken, zelfs wetenschappers, dat bewijs eenvoudigweg negeren. Datzelfde gebeurt nog altijd met de overduidelijk frauduleuze Protocollen van Sion, die Joden in een kwaad daglicht stellen. De aantrekkingskracht van deze geschriften is in sommige kringen in het Midden-Oosten simpelweg te groot.

En zo ontstaat er een parallelle wereld waarin andere dingen waar zijn – ook als het tegenbewijs overduidelijk is. Zolang gezaghebbende stemmen van media en geestelijken in het sterk hiërarchisch georganiseerde Midden-Oosten daarin meegaan, valt er nauwelijks tegen die parallelle wereld op te boksen.