Brussel moet botte bijl niet hanteren tegenover Rome
De strijd tussen de Europese Unie en Italië nadert z’n ontknoping. De ministers van Financiën van de EU hebben zich vierkant achter de Europese Commissie gesteld die eerder de begroting van de Italiaanse regering naar de prullenbak heeft verwezen. Oorzaak: het tekort op de begroting van het Zuid-Europese land is volgens de EU veel en veel te hoog. Italië moet niet meer, maar minder geld uitgeven om de enorme staatsschulden –na Griekenland de hoogste in de EU– terug te brengen.
In Rome worden de boze woorden uit Brussel aangehoord, maar gehandeld wordt er vooralsnog niet. Italië zegt te willen praten, maar het lijkt er niet op dat de Italiaanse regeringscoalitie van de rechts-nationalistische Lega en links-populistische Vijfsterrenbeweging (M5S) bereid is de begroting ook maar met een paar euro terug te brengen.
Nadat Sicilië afgelopen weekend door noodweer werd getroffen, zag de Italiaanse regering er opnieuw geen been in de schuld indirect in de schoenen van vorige regeringen en Brussel te schuiven. De indruk wordt gewekt dat alles wat in Italië ooit fout is gegaan of nu fout gaat, de schuld is van de EU. En dat gaat er bij veel Italianen in als koek. Brussel is de gezamenlijke vijand aan het worden in het vanouds pro-Europese land.
Want, zo zegt de regering: extra investeren is nodig om de economische groei aan te jagen. Economen betwijfelen dat overigens. Wat de groei nu betreft: die is inmiddels volledig tot stilstand gekomen.
Nogal wat Europeanen menen dat de Europese Commissie zijn poot stijf moet houden en Rome desnoods hoge boetes op moet leggen als ze de begroting niet aanpast. Het is te vrezen dat de Italiaanse regering daar op hoopt. Iedere dreigbrief uit Brussel zal in Rome getoond worden om te laten zien dat het de hoogste tijd is dat Italië zich bevrijdt van Europese bemoeienis. De ingestorte brug in Genua, de overstromingen in Sicilië; Europa zal indirect als boosdoener worden aangemerkt omdat het de Italiaanse regering zou verbieden geld te investeren in het broodnodige onderhoud van de infrastructuur.
Brussel mag enige hoop putten uit het feit dat de Italiaanse regering een broos samenspel is van twee uitersten in de politiek. Naar buiten toe lijkt het erop alsof ze in Rome alleen Brussel bestrijden, maar ingewijden zien dat de twee regeringspartijen niet aarzelen ook elkaar hard aan te vallen.
Het is voor Brussel daarom aan te bevelen de botte bijl misschien even uit de kast te halen, maar hem voorlopig niet te gebruiken. De financiële markten zouden voor Brussel wel eens het vuile werk kunnen opknappen doordat de rentes voor Rome oplopen tot onaanvaardbare hoogte. Dit raakt uiteindelijk immers niet alleen de regering en de banken, maar ook de Italiaanse burger. En die is toch al niet de rijkste onder de Europeanen.
